Αφιέρωμα - ανασκόπηση : Οι 10 καλύτερες συλλογές των μεγαλύτερων οίκων μόδας το 2014 - Από τον Max Mara στον Lanvin & από τον Louis Vuitton στον Christian Dior!

1.MAX MARA: The Golden Comeback

Mία γυναίκα, που μόλις ξυπνάει, φοράει το  παλτό της και το κόκκινο κραγιόν της και κυκλοφορεί στους δρόμους μιας μουντής πόλης. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πρέπει να νιώθει άνετα μέσα στα ρούχα της, παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες. Η Max Mara, με σήμα κατατεθέν το καμηλό παλτό και έμφαση στο outerwear, είναι η απάντηση. Από το πρώτο look μέχρι και το τελευταίο, το ένα παλτό διαδεχόταν το άλλο. Διαφορετικά κοψίματα, διαφορετικά υφάσματα και χρώματα, τα οποία κάθε σύγχρονη γυναίκα θα ήθελε να φορέσει. Και όχι μόνο ως ένδειξη αστικής πολυτέλειας ή ένα τρόπο ικανοποίησης της γυναικείας ματαιοδοξίας. Αλλά κυρίως γιατί ο Ian Griffiths χωρίς να ξεφύγει από την κατεύθυνση του οίκου, έδωσε νέα πνοή. Μινιμαλιστική, αλλά ταυτόχρονα πλούσια σε υφές και αναφορές σε πιο glossy δεκαετίες, όπως τα 80s και τα 90s, οι οποίες ωστόσο υποτάχθηκαν στην πιο grunge αισθητική του Λονδίνου. Υποχρέωσε αυτά τα δύο στοιχεία σε μια αμοιβαία, αλληλοσυμπληρούμενη συνύπαρξη. Το χρυσό και το PVC αναμετρώνται με τα tweed και μάλλινα υφάσματα, σαν να παίρνουν μέρος σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Ποιος επιβάλλεται και ποιος έχει πραγματικά το πάνω χέρι;

Το πάνω χέρι το έχει ο Griffiths, ο οποίος οδηγεί με μεγάλη συνέπεια την γυναίκα-πρότυπό του στη βραδινή της έξοδο, όπου αποδομεί το αντρικό σμόκιν και το φέρνει στα σημερινά πρότυπα. Κι ενώ είναι μια συλλογή που προσεγγίζει το ανδρόγυνο, δεν περιέχει ούτε ένα παντελόνι. Μόνο midi φούστες. Εξασφαλίζει την ισορροπία με αυτό τον τρόπο. Αναπαράγει, απορρίπτοντας την στερεότυπη εικόνα της γυναίκας-επαγγελματία που δεν φοράει φορέματα και φούστες. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν επιδιώκει να είναι υπέρμετρα θηλυκή.

Η μόνη επιδίωξή της γυναίκας αυτής είναι να μην νιώθει ότι περιορίζεται. Από πρότυπα, από τους γύρω της, από τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι μια δυναμική, σύγχρονη προσωπικότητα, που προσπαθεί να γράψει την δική της ιστορία σε μια μητρόπολη. Κι ενώ οι εποχές στην μόδα έχουν αρχίσει να μπερδεύονται, η Max Mara μας υπενθυμίζει ότι δεν σχεδιάζει ένα ρούχο για κάθε περίσταση, αλλά το αντίστροφο. Η χρυσή επιστροφή της Max Mara είναι γεγονός.

2.LANVIN: When Lanvin exceeds the expectations

Αφαίρεσαι τα αξεσουάρ από το πρώτο look και κράτα στο μοντέλο μόνο το ρούχο.  Είναι προφανές, η Lanvin κατάφερε αυτό που μόνο η Chanel έκανε αλάνθαστα: δημιούργησε ένα κομψό πρότυπο με τον πιο απλό τρόπο.O Alber Elbaz, ήδη από το 2001 που ανέλαβε τη καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου, έδειξε κατευθείαν την κλίση του προς αυτή την κατεύθυνση, τώρα απλώς περάσε στο στάδιο της τελειοποίησής της (ίσως γι’αυτόν τον λόγο την επόμενη χρονιά να δούμε κάτι εντελώς διαφορετικό).

Με τις πρώτες εμφανίσεις ενδέχεται να γεννάται στον θεατή ένα αίσθημα νοσταλγίας, που τον παραπέμπει σε μία ρετρό επιρροή. Όποιος ξέρει τον Elbaz, γνωρίζει πως αυτό είναι λάθος. Λατρεύει τη γυναίκα, αλλά στη πιό σύγχρονη εκδοχή της. «Δεν την θέλω μοντέρνα, απλώς σύγχρονη» τονίζει. Τη γυναίκα της Lanvin δεν θα την δείς ποτέ με τις τρέχουσες τάσεις (ελάχιστη προσθήκη print, ούτε μια urban αναφορά),αλλά θα παρατηρήσεις τη συγκεκριμένη γραμμή στην οποία βαδίζει επί χρόνια, που μπορεί και στέκεται από μόνη της σαν τάση. Γι’αυτό ή την αγαπάς ή την μισείς, δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Βέβαια,σε αυτή τη μονοδιάστατη δομή των συλλογών οφείλεται και η πάγια αντίληψη του Elbaz, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει λόγος να δημιουργείται ένα ρούχο, εάν εξυπηρετεί το κοινό μόνο έξι μήνες, αλλά μόνο εφόσον μπορεί με την ίδια ευκολία να φοριέται και ύστερα από πέντε χρόνια. Με αυτό το σχεδιαστικό πλάνο, τα ρούχα της Lanvin αποκτούν κατευθείαν αξία, αφού γίνονται διαχρονικά.

Τα παραπάνω προλαβαίνουν αυτούς που θα έκαναν το σφάλμα να μιλήσουν για επανάληψη της δημιουργικού προπύργιου, μιας και πράγματι εντοπίζονται αρκετά στοιχεία από προηγούμενες συλλογές. Μας γυρνά, κυρίως, στην αντίστοιχη χειμερινή συλλογή του 2009, λόγω των χρωμάτων και των γραμμών. Η αιτία, ωστόσο, που συμβαίνει αυτό δεν είναι τόσο ευδιάκριτη: Πρέπει κάτι να φτάσει στην τέλεια μορφή του για να ολοκληρωθεί –πιστεύει ο τελειομανής Elbaz. Και αν η κορυφή δεν ήρθε το 2009, έφτασε τώρα. Και δεν έφτασε μόνο, αλλά ξεπέρασε και κάθε προσδοκία.

3. LOUIS VUITTON: Ghesquiere reaches his Goal 

H Louis Vuitton αποτέλεσε το επίκεντρο της φετινής εβδομάδας μόδας στο Παρίσι. Όχι μόνο εξαιτίας της αποχώρησης του Marc Jacobs, ο οποίος άφησε τη δική του μοναδική σφραγίδα στον οίκο, αλλά κυρίως για την έλευση του Nicola Ghesquiere.

Και είχε μία δική του, νέα ιστορία να μας διηγηθεί. Και η ιστορία αυτή δεν έμοιαζε ούτε με αυτή που μας εξιστορούσε ο Jacobs- μία εγωνεκτρική γυναίκα που επιζητά την επιβεβαίωση μέσα από το ρούχο- ούτε με αυτή που ο ίδιος ο Ghesquiere είχε επιλέξει για τη Balenciaga. Αυτή τη φορά η γυναίκα αποκτά το προνόμιο της ανεξαρτησίας. Εξωτερικεύει τα συναίσθηματά της μέσα από τις καθημερινές της εμφανίσεις –βλέπουμε δηλαδή το ready to wear στην πιο κυριολεκτική απόδοσή του- ξεφεύγοντας από τις κοινωνικές νόρμες που την θέλουν να συντηρείται από τον άνδρα της. Αποκτά έτσι δυναμισμό και προσωπικότητα, δύο χαρακτηριστικά που ωστόσο, μεταβάλλονται. Αυτό σημαίνει πως οι δημιουργίες δεν υπακούν σε κάποιο κανόνα, απομακρύνονται από την αυταρχισμό που ενίοτε εγκλωβιζόταν o οίκος και αρχίζουν να απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό. Αυτό δεν συνεπάγεται την αδυναμία των ρούχων, αντιθέτως υποδηλώνει τη δυνατότητα του Gesquiere να δημιουργεί υψηλή αισθητική με μία νεωτεριστική απόδοση. Έτσι, παρατηρούμε μια ξεκάθαρη σχεδιαστική βάση, με συγκεκριμένες σταθερές και επιρροές. Η πολυτελής διάθεση με τα ακριβά υλικά και υφάσματα, όπως το δέρμα, οι στενές γραμμές που τονίζουν τα – ίσως λίγο περισσότερο από το λογικό- αδύνατα μοντέλα (παραπέμπει κατευθείαν στο πρότυπο που έπλασε ο Hedi Slimane), καθώς επίσης οι ασαφείς όγκοι και τα ιδιαίτερα prints, αποτελούν τη βάση τη συλλογής.  Τα μοντέλα παρουσιάζονται με την πιό φυσική τους μορφή -νατουραλισμός- αποπνέοντας ταυτόχρονα και μία παράδοξη θηλυκότητα, μία επιλογή εντελώς αντίθετη από το υπερρεαλιστικό πρότυπο του Jacobs.

Είναι σαφές πως ο Ghesquiere κινήθηκε σε μία συγκεκριμένη γραμμή (ίσως από φόβο για το όνομα της Vuitton), σκέφτεται όμως μακροπρόθεσμα, στοχεύοντας κυρίως στη διαχρονικότητα. Μπορεί η συλλογή να μην βρεί την ανταπόκριση της τελευταίας του Jacobs, σίγουρα όμως θα καταφέρει να διασφαλιστεί στον χρόνο.

4. Christian Dior Haute Couture: Flowers are always blooming

Όχι, δεν είναι μία ακόμη Couture συλλογή του Dior. Αυτή διαφέρει. Ο Simons τόλμησε να παλέψει με τον χειρότερο εχθρό του. Τόλμησε να βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό που μέσω της σχεδιαστικής του στάσης καταδίκαζε: Την ανακολουθία. Από την πρώτη του συλλογή Υψηλής Ραπτικής για τον χειμώνα του 2012, ένα στοιχείο ήταν ξεκάθαρο, η συνεκτικότητα. Αυτή που ο ίδιος ο Christian Dior πρέσβευε και κληροδότησε στον ακόλουθο και έναν από τους μεγαλύτερους- ηλίου φαεινότερον – θαυμαστές του, τον Simons: Το “new look”, το υγιές γυναικείο πρότυπο, η ασυμβίβαστη αίσθηση της πολυτέλειας, ακόμα και το αγαπημένο μαύρο χρώμα του Dior, είναι πάντα παρόντα.

Ακόμα και αυτή την φορά. Την φορά που ο Simons, σαν ένας ταξιδιώτης (όχι τόπου αλλά χρόνου), προσπαθεί να συμφιλιώσει το μεγαλείο της γαλλικής παράδοσης με τον απλό τρόπο- ή σε αυτήν την περίπτωση τους τρόπους- που οι γυναίκες ντύνονται σήμερα.  Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος που δεν παρουσίασε μία συλλογή με συνοχή, μία επιλογή πλήρως συνειδητοποιημένη. Μεταπηδά από το παρελθόν στην σύγχρονη πραγματικότητα, χωρίς να ορίζει συγκεκριμένες χρονικές περιόδους ως σημεία αναφοράς του. “Αυτό που με προσέλκυσε είναι ο τρόπος, με τον οποίο μία εποχή αποτελεί το θεμέλιο της επόμενης, πως κάτι που προϋπάρχει γίνεται το απαραίτητο συστατικό αυτού που δημιουργείται”, τόνισε. Στοιχεία μπερδεμένα, από την εποχή της έντονης επιρροής της Marie Antoinette στις σιλουέτες των πρώτων looks, τα μεταξωτά ζακάρ φορέματα του 18ου αιώνα, έως τις ολόσωμες φόρμες επηρεασμένες από στολές αστροναυτών.

 5.Dries Van Noten: Return to Starting Point

«Είναι σίγουρα show του Dries Van Noten;»αναρωτήθηκαν αρκετοί μόλις επεξεργάστηκαν τη συλλογή, δείχνοντας να λησμονούν την ιστορική του πορεία. Θιασώτης και βασικός εκπρόσωπος των Antwerp Six, της καλλιτεχνικής σχολής που άνθισε τη δεκαετία του 1980 στο Βέλγιο, ο Van Noten δεν επαναπροσδιορίζει σε καμία περίπτωση τη φολοσιφία του, επιστρέφει απλώς στο σημείο εκκίνησής του. Ψυχογραφεί τη σύγχρονη γυναίκα και προσπαθεί να της δώσει έναν πολυτελή χαρακτήρα. Η glam rock φιλοσοφία των 1970ς στις υφές και τα σχέδια, όσο και οι ενδυματολογικές συνήθειες της υψηλής κοινωνίας των 1980 (σε μερικά σημεία νομίζεις ότι παρακολουθείς Haute Couture), αποτελούν σίγουρα τις βασικές επιρροές. H ιδέα του Van Noten, ωστόσο, δε περιορίζεται σε αυτά. Έχει το μοναδικό χάρισμα να μπλέκει με ένα φυσικό τρόπο διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες. Έτσι, δεν είναι καθόλου άστοχο που ο Van Noten, μέσα σε αυτή την χαρακτηριστική αίγλη που γεννά, επιμένει στον μινιμαλισμό. Τονίζει τη γυναικεία σιλουέτα, την παρουσιάζει με τη πιο φυσική της μορφή. Σε κάνει να νιώθεις ότι πλάθει το ίδιο γυναικείο πρότυπο με αυτό του λογοτέχνη Émile Zola, βασικό  εκπροσώπου του νατουραλισμού – και ταυτόχρονα την κάνει να νιώθει δυνατή και απελευθερωμένη μέσα σε ένα ρούχο του.

Κάθε φορά που ολοκληρώνεται το γυναικέιο show, νομίζεις ότι ο Van Noten έχει επαναληφθεί, κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Αυτή η εντύπωση δημιουργείται λόγω της συνοχής που έχουν πάντα οι ανδρικές με τις γυναικείες συλλογές. Ο Van Noten δίνει την αίσθηση ότι το γυναικείο πρότυπο που δημιουργεί υπακούει στο αντίστοιχο ανδρικό, χωρίς αυτό να υποδηλώνει ρατσιστική στάση προς τη γυναίκα.  Ίσως ευθύνεται γι’αυτό η σειρά που παρουσιάζονται οι συλλογές, ίσως απλά να έχει μια ιδιάιτερη αδυναμία στον άνδρα.

Είναι παράδοξο, αλλά τελικά ο Simons κατάφερε να διατηρήσει για ακόμη μια φορά τη συνοχή. Και αυτό όχι επειδή χώρισε τις συλλογές σε οκτώ ομάδες, όπως αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα (ούτως η άλλως αναφορικά ήταν μπερδεμένες μεταξύ τους), αλλά επειδή αντιμετωπίζει το παρελθόν με έναν σύγχρονο τρόπο και το αντίστροφο. Τα πρώτα look, παραδείγματος χάριν, εμπνευσμένα από τις ενδυματολογικές συνήθειες της υψηλής κοινωνίας του 1920, τα αποδίδει με έναν αμιγώς φουτουριστικό τρόπο, που σχεδόν τους προδίδει αθλητικό χαρακτήρα.

Ο Simons αρνείται να παίξει το ρόλο του σχεδιαστή, ως ένας μονομανής δικτάτορας της μόδας. Δημιουργεί λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες του σύγχρονου ατόμου, τις πραγματικές ανάγκες. Και τις καλύπτει τόσο, που σε μεταφέρει στην Belle Époque, την “Όμορφη εποχή”, που εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας και της Mεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Η ονομασία «Mπελ Eπόκ» δόθηκε εκ των υστέρων, όταν θεωρήθηκε ως «χρυσή εποχή» σε αντίθεση με τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου). “Αν εργαζόμουν εκείνη την εποχή, πως θα αντιμετώπιζα την μόδα; Eνοιολογικά, τεχνικά ή αρχιτεκτονικά;” αναρωτήθηκε.

Ο Simons χωρίς να το επιδιώκει, επαναστατεί. Δεν επηρεάζεται από αυτή την “χρυσή εποχή” μόνο σε κοινωνικό -όπως ο ίδιος τονίζει- αλλά κυρίως σε πολιτικό επίπεδο. Γεφυρώνει τις διαφορές των κοινωνικών τάξεων επιλέγοντας την ποικιλομορφία: στα υφάσματα και τα υλικά, τις αναφορές, ακόμα και στα διαφορετικά πρότυπα που πλάθει στην συλλογή του. Και δεν επαναστατεί υποβαθμίζοντας την Υψηλή αισθητική. Γιατί ξέρει πως αυτή είναι το όπλο του.

Και στην μάχη αυτή δεν οχυρώνεται με τον συνηθισμένο εξωπλισμό, αλλά με αυτόν που ξέρει καλά να χειρίζεται, τα λουλούδια: Η εμμονή του με αυτά είναι κάτι που παρατηρήθηκε ήδη από τις πρώτες του συλλογές. Αυτή τη φορά εννοιλογικά χρησιμοποιεί τις ορχιδέες, οι οποίες κατά τη διάρκεια της βικτωριανής εποχής συμβόλιζαν την πολυτέλεια, την σπάνια και την λεπτή ομορφιά. Εκατό χιλιάδες ορχιδέες περικύκλωσαν τους θεατές στο Rodin Museum, σε ένα σκηνικό που στον σχεδιασμό θύμιζε διαστημόπλοιο. Μα το πιό χαρακτηριστικό απο όλα ήταν οι διαφορετικές πόρτες περιμετρικά του σκηνικού. Αυτές δεν θύμιζαν τις συμβολικές πόρτες του Elbaz, που όμως είχες την δυνατότητα να διαλέξει μόνο μία. Αυτές σου δημιουργόυν ένα αρκετά συγκεκριμένο-και όχι τυχαία-συναίσθημα. Και αν ρωτήσεις τον Simons “γιατί τόσες πόρτες;” θα σου απαντήσει με αμηχανία “Απλά πολλές επιλογές”. Αυτό είναι επανάσταση.

Όλη η συνέχεια εδώ - el.ozonweb.com