Βασίλης Κανέλλης: Πεθαίνοντας στο αμπάρι ενός δουλεμπορικού και σε ένα τουριστικό υποβρύχιο…

Οι φτωχοδιάβολοι του δουλεμπορικού και οι πλούσιοι τουρίστες του υποβρυχίου...

Ένα λατινικό ρητό λέει: «Omnia mors aequat» Δηλαδή, ο «θάνατος εξισώνει τα πάντα» ή όπως λέει ο σοφός λαός: «Ολοι οι τάφοι ίδιοι είναι».

Το συναντάμε αυτή την τραγική στιγμή όπου σχεδόν 700 άνθρωποι έχουν πνιγεί σε ένα από τα πλέον πολύνεκρα ναυάγια, και ταυτόχρονα με την υπόθεση της εξαφάνισης του μικρού εξερευνητικού υποβρυχίου με τους ζάμπλουτους επιβάτες που ήθελαν ζήσουν τη μοναδική εμπειρία του Τιτανικού.

«Ο,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας αρχίζει από Θ: Θάνατος, Θάλασσα, Θεός», λέει μια θυμόσοφη ρήση. Και στις δύο ταυτόχρονες περιπτώσεις που απασχολούν ολόκληρο τον κόσμο, η θάλασσα ήρθε να εξισωθεί με τον θάνατο.

Όμως, βλέποντας κανείς την παγκόσμια κάλυψη, βεβαίως και στη χώρα μας, αυτών των δύο συγκλονιστικών γεγονότων, δεν μπορεί να μην κάνει ορισμένες σκέψεις.

Σχεδόν 700 νεκροί στην Πύλο, όμως, δεν μάθαμε και ίσως να μη μάθουμε ποτέ πώς πέθαναν.

Πώς βούλιαξε το σαπιοκάραβο των δουλεμπόρων; Ποιοι φταίνε γι’ αυτή την τραγωδία; Ποιοι θα τιμωρηθούν γι’ αυτό το μαζικό έγκλημα; Πώς γίνεται να πνίγονται άνθρωποι μπροστά στα μάτια μας και να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι;

Και πάμε στο υποβρύχιο με τους πάμπλουτους τουρίστες. Δισεκατομμυριούχοι που προσπαθούν να γεμίσουν το χρόνο τους με extreme σπορ και μοναδικές εμπειρίες αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ασχολούνται εδώ και τρεις ημέρες με το μικρό υποβρύχιο. Τα καλύτερα ναυαγοσωστικά μέσα ήρθαν από την άλλη άκρη του κόσμου μήπως προλάβουν το απευκταίο.

Πρωτοφανής κινητοποίηση και αναλύσεις επί αναλύσεων για τις πιθανότητες ζωής ή θανάτου, για το προφίλ των πλούσιων επιβατών, για τη ζωή τους, για τις τραγικές συμπτώσεις.

Οι 700 φτωχοί, άγνωστοι μετανάστες και πρόσφυγες, οι μανάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά, οι νέοι με όνειρα για μια καλύτερη ζωή, μακριά από πολέμους και φτώχεια.

Ένα σαπιοκάραβο δουλεμπόρων που τους πήραν τις οικονομίες μιας ζωής, κι ο πάτος της θάλασσας. Ο υγρός τάφος που σε λίγο (ήδη έχει) θα ξεχαστεί.

Κι από την άλλη το υποβρύχιο των πλουσίων για το οποίο μαθαίνουμε την παραμικρή λεπτομέρεια. Γιατί δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Γιατί δεν φτωχοδιάβολοι και απόκληροι που έχασαν τη ζωή τους σε μια… no mans land.

Ετσι είναι η ζωή, έτσι και η ανθρώπινη φύση. Να ξεχωρίζει τους ανθρώπους που ούτε ο θάνατος δεν το κάνει.

Ούτε τους δύσμοιρους μετανάστες, ούτε τους άτυχους τουρίστες θα θυμόμαστε σε λίγο καιρό, έστω κι αν για τους πρώτους θα έπρεπε να ξέρουμε.

Και μακάρι και στις δύο περιπτώσεις να μην είχαμε θύματα, να μην είχαμε ειδήσεις να μας μαυρίζουν την ψυχή.

Ομως, πολλοί από εμάς που μπορεί να κάνουν διακοπές στην Πελοπόννησο ή σε κάποιο νησί εκεί κοντά. Και μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με φριχτές εικόνες.

Πολλοί μικροί… Αϊλάν μπορεί να ξεβραστούν στις ελληνικές παραλίες με τα πολύβουα μπιτς μπαρ.

Ετσι για να μας θυμίζουν ότι εκεί κάπου εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν χωρίς να μάθουμε ποτέ το γιατί.

Αλλά τι μας νοιάζει; Ξένοι ήταν…