Λάμπρος Κωνσταντάρας: Ο ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου – Ο θυελλώδης έρωτας με 4 γυναίκες & το σκληρό «τέλος» (φωτό & βίντεο)

Σαν σήμερα έφυγε από την ζωή ένας άνθρωπος που σημάδεψε τον ελληνικό κινηματογράφο με το ταλέντο του και τις απίστευτες ατάκες του.

Ο λόγος για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που άφησε την τελευταία του πνοή 39 χρόνια πριν.

Αν είχε αναλάβει το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της, εμείς ίσως θα είχαμε στερηθεί τις άπειρες στιγμές γέλιου και συγκίνησης που μας χάρισε αποδίδοντας με μοναδικό τρόπο, τις έξοχες ατάκες των συγγραφέων της εποχής.

Είχε την ικανότητα μια απλή φράση όπως το "Λίγο νερό βρε παιδιά " ή το "Ρεμάλιααα" που έλεγε στην ταινία "Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι", να την μετατρέπει σε ατάκα που γίνεται "viral" για δεκαετίες.

Ψηλός , με αρχοντικό παράστημα, ευγενής, με εκφραστικό βλέμμα, ήταν γεννημένος σταρ. 

twitter

Πηγαίο και αβίαστο ταλέντο, διέπρεψε σε κωμωδίες που έμειναν στην ιστορία αλλά ερμήνευσε εξαιρετικά και δραματικούς ρόλους.

Ο Κωνσταντάρας είχε την ικανότητα να κάνει το κοινό να αγαπάει τους ήρωες που υποδυόταν.

Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του αγαπημένου ηθοποιού μεταδιδόταν αβίαστα και στους ρόλους του.

Ο Κωνσταντάρας ήταν ένας αριστοκράτης στη μεγάλη οθόνη.

"Παιδί" του μεγάλου θεατράνθρωπου Λουί Ζουβέ...

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Βέρος Αθηναίος, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913, στο Κολωνάκι, στην οδό Πλουτάρχου 13, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας τη σχέση του με τον αριθμό 13.

Γιος χρυσοχόου, δούλεψε κοντά στον πατέρα του και αφού πέρασε δύο χρόνια στη Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα και ασχολήθηκε παθιασμένα με το ποδόσφαιρο, το 1931 βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει την τέχνη του χρυσοχόου.

Όλως τυχαίως βρέθηκε να παίζει ως κομπάρσος σε μία ταινία και στη συνέχεια σε μία θεατρική παράσταση, που σκηνοθετούσε ο σπουδαίος Γάλλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ.

Μαγεμένος από τα φώτα της ράμπας, αποφάσισε να κάνει στροφή στη ζωή του και ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική.

Μαθήτευσε κοντά στον Ζουβέ και το 1937 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο με το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου.

Τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο έργο του Τζέιμς Μπάρι «Τα παράσημα της γριούλας» πλάι στην Κατερίνα (Ανδρεάδη).

Ακολούθησαν ρόλοι στα έργα «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, με θιάσους όπως των Μιράντας - Παππά και Μουσούρη - Αρώνη.

Το 1948 συγκροτεί για πρώτη φορά θίασο με τη Μιράντα Μυράτ και το 1958 τον πρώτο προσωπικό του θίασο και παρουσιάζει το έργο του Τζον Πρίσλεϋ «Ο ανακριτής έρχεται».

Στη μακρά θεατρική του διαδρομή θα συνεργασθεί με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, το Νίκο Ρίζο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Έλλη Λαμπέτη. Τελευταία του εμφάνιση στο σανίδι στην κωμωδία του Κώστα Πρετεντέρη «Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου», που παρουσίασε μαζί με τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Ρίζο τη διετία 1977 - 1979.

Υπήρξε πρωταγωνιστής από την πρώτη κιόλας ταινία του, «Το τραγούδι του χωρισμού» (1940) σε σκηνοθεσία του Φιλοποίμενος Φίνου, ενώ κράτησε τους πρώτους ρόλους και σε περίπου 90 ακόμα ταινίες.

Καθιερώθηκε ως ο κινηματογραφικός μπαμπάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Διακοπές στην Αίγινα», «Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Η Λίζα και η άλλη» κ.ά.).

Το 1969 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Ο Μπλοφατζής».

Ο καρδιοκατακτητής Κωνσταντάρας

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας όπως και στις ταινίες, έτσι και στη ζωή του ήταν ο καρδιοκατακτητής της παρέας. Το μυαλό του ήταν μονίμως στα κορίτσια και στις νυχτερινές περιπέτειες.

Ο πρώτος μεγάλος έρωτας

Τον χειμώνα του 1940-41, ο Λάμπρος γνωρίζει και ερωτεύεται τη Γιούλη Γεωργοπούλου, παίζοντας σε μία κωμωδία του Αλέκου Λιδωρίκη με τίτλο, «Μία ζωή είναι αυτή».

Για αυτή την κοπέλα με τα υπέροχα μάτια διαισθάνεται όμως πως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Από τη μία η γερμανική κατοχή, από την άλλη η φτώχεια έφεραν τους δύο νέους πιο κοντά.

Μέσα στο κρύο και στον φόβο μην τυχόν και τους δει κανένας Γερμανός, καθώς η κυκλοφορία απαγορευόταν εκείνες τις ώρες.

Οι δυσκολίες εκείνης της εποχής σφυρηλάτησαν έναν μεγάλο έρωτα και μία δυνατή σχέση, με πολλές εκρήξεις και συγκρούσεις, αλλά και βαθιά αγάπη.

Ο Λάμπρος ζήλευε πολύ τη Γιούλη, την οποία φλέρταραν συχνά και αυτό τον ενοχλούσε.

Την αδυναμία του αυτή την είχαν καταλάβει πολλοί συνάδελφοί του και συχνά τον πείραζαν. Ο Λάμπρος ήταν κατά του γάμου, των παιδιών και της οικογένειας.

Η Γιούλη όμως σήμαινε για αυτόν κάτι διαφορετικό. Γι΄ αυτό αποφάσισε στις 9 Δεκεμβρίου του 1945 να την παντρευτεί.

Στην εκκλησία όμως, έστησε τη νύφη για μία ώρα γιατί άκουγε από το ραδιόφωνο τον αγώνα της ΑΕΚ, της οποίας ήταν φανατικός οπαδός.

Μάλιστα όταν έφτασε ήταν φανερά εκνευρισμένος, γιατί η αγαπημένη του ομάδα είχε χάσει.

«Νόμιζα κάποια στιγμή θα βάλεις μυαλό. Εσύ όμως είσαι γεννημένος κερατάς. Τέτοιο γάμο δεν θέλω».

Μετά τον γάμο τους, οι προστριβές κορυφώθηκαν. Η Γιούλη, έχοντας αποκτήσει παιδί μαζί του δεν ανεχόταν τις ερωτικές του περιπέτειες και εν τέλει χώρισαν.

Καλουτά - Η πέτρα του σκανδάλου

Αφορμή για τον χωρισμό του ζευγαριού ήταν ο μεγάλος έρωτας του Λάμπρου Κωνσταντάρα για την Άννα Καλουτά.

Με την Άννα Καλουτά γνωρίζονταν από τον πόλεμο του 40’, τότε που εκείνη τον είχε πρωτοσυναντήσει τραυματισμένο σε ένα νοσοκομείο.

Από εκεί έγιναν φίλοι, μετά συνεργάτες στο θέατρο και στη συνέχεια αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας φλογερός έρωτας.

Για την Άννα, ο Κωνσταντάρας ήταν ένας σωστός άρχοντας, το όνειρο κάθε γυναίκας.

Δεν μπορούσε να αντισταθεί στη γοητεία του.

Όπως εκμυστηρεύτηκε ο Δημήτρης Κωνσταντάρας στη «Μηχανή του Χρόνου»: «Μία μέρα με φώναξε η Καλουτά σπίτι της.

Μου είπε λοιπόν πως δεν ήταν αυτή η πέτρα του σκανδάλου για τον χωρισμό του Λάμπρου από τη γυναίκα του.

Μου είπε πως με τον πατέρα σου ερωτευτήκαμε παράφορα, δεν μπορούσαμε να ζήσουμε μακριά ο ένας από τον άλλον.

Ήταν ένας μεγάλος έρωτας και σε έναν μεγάλο έρωτα οι μικρότεροι έρωτες συνήθως υποχωρούν»

Η σχέση του Λάμπρου Κωνσταντάρα με την Άννα Καλουτά κράτησε από το 1949 μέχρι το 1954.

Από τη μία ο δύσκολος χαρακτήρας του, από την άλλη τα συχνά ταξίδια τους σε περιοδείες έφθειραν την σχέση τους με αποτέλεσμα τον χωρισμό τους.

 Χριστίνα Σύλβα: Το κορίτσι που έκανε πρόταση γάμου στον Κωνσταντάρα

Ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Έξυπνη, γελαστή, γεμάτη ζωή, λάτρεψε από την πρώτη στιγμή τον ατίθασο Λάμπρο.

Η Σύλβα μαγεύτηκε από τον πανέμορφο και επιτυχημένο Λάμπρο.

Εκείνος γοητεύτηκε από το καταπληκτικό της πρόσωπο και το χαμόγελό της.

Την πήρε κοντά του, την έκανε πρωταγωνίστρια του, μοιράστηκαν τη ζωή τους, αλλά δεν έμειναν ποτέ μαζί.

Η Χριστίνα ήταν τόσο ερωτευμένη με τον Λάμπρο που του έκανε εκείνη πρόταση γάμου. Εκείνος όμως, είχε πει πως δεν ήθελε να ξαναπαντρευτεί.

Ο Κωνσταντάρας είχε κρατήσει μυστική την ερωτική του σχέση με τη Σύλβα από τον μικρό του γιο Δημήτρη.

Η μοιραία αποκάλυψη έγινε μία νύχτα σε ένα ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, όταν ο Δημήτρης μπήκε στο δωμάτιό της αναζητώντας τον πατέρα του.

Αυτός ο δεσμός δεν κράτησε πολύ. Ο Λάμπρος θεώρησε πως αυτή η σχέση θα του δημιουργούσε πολλά προβλήματα.

Φιλιώ, η σύντροφος

Μετά από έναν αποτυχημένο πρώτο γάμο, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σε ηλικία 58 χρονών αποφασίζει να παντρευτεί για δεύτερη φορά τη Φιλιώ Κεκάτου, μία γυναίκα 25 χρόνια μικρότερή του με την οποία συζεί πάνω από 7 χρόνια.

Γνωρίστηκαν το 1961, παντρεύτηκαν το 1971 και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η Φιλιώ υπήρξε για τον Λάμπρο η γυναίκα που αγάπησε βαθιά, συνειδητά και μακροχρόνια.

Έμεινε μαζί της 14 χρόνια. Όταν τη γνώρισε δεν σκεφτόταν τον γάμο, αλλά ούτε και εκείνη.

Θαύμαζε σε αυτή τη γυναίκα την αφοσίωσή της. Η Φιλιώ έμεινε δίπλα του ως πιστή σύντροφος έως και τα τελευταία του χρόνια.

Μάρω Κοντού: Η κινηματογραφική "σύντροφος" του Λάμπρου Κωνσταντάρα

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με τη Μάρω Κοντού υπήρξαν ένα από τα πιο ταιριαστά ζευγάρια της ελληνικής σκηνής και της οθόνης.

Αν και συνεργάστηκε στην καριέρα του με πολλές και σημαντικές παρτενέρ, όπως η Ρένα Βλαχοπούλου, η Ρίκα Διαλυνά και η Μέλπω Ζαρόκωστα, με την Κοντού, ανέπτυξε μία ιδιαίτερη σχέση.

Ο Λάμπρος τη θεωρούσε γνήσια και αντιπροσωπευτική παρτενέρ του.

Η Μάρω, από την πλευρά της, τον εκτιμούσε ιδιαίτερα.

Η σχέση μας ήταν μόνο επαγγελματική και καλλιτεχνική.

Το άδικο τέλος

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας από το 1970 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Το 1978 αρρώστησε με διαβητική κρίση, που λίγο αργότερα τον οδήγησε σε ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.

Τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στην παράσταση, παρέλυσε η δεξιά του πλευρά, επηρεάζοντας κυρίως το χέρι και πόδι (ημιπληγία).

Μεταφέρθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι υπέστη αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η υγεία του σταδιακά βελτιώθηκε, όχι όμως τελείως, παρά την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε για να επανέλθει.

Χωρίς να έχει αποθεραπευτεί πλήρως, γύρισε την τελευταία του ταινία το 1981 (Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ), σε σενάριο του γιού του Δημήτρη.

Το εγκεφαλικό όμως του είχε αφήσει προβλήματα και στην ομιλία (κολλούσε σε κάποια σύμφωνα, όπως στο κ και το π).

Ωστόσο στα γυρίσματα της ταινίας ήταν, όπως πάντα, άψογος και οι υπόλοιποι ηθοποιοί έμεναν άφωνοι (Μάρω Κοντού, Νέλλη Γκίνη, Τώνης Γιακωβάκης κλπ).

Δυστυχώς όμως το καλοκαίρι του 1983 υπέστη δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, πολύ πιο βαρύ από το πρώτο που τού άφησε έντονα τα σημάδια του, με σοβαρά προβλήματα στην ομιλία και στην κινητικότητα του δεξιού του χεριού.

Έκτοτε κλείστηκε στον εαυτό του καθηλωμένος πλέον, ενώ δεν ήθελε να δει κανέναν και κανείς να μην τον δει, εκτός από τον γιό του.

Έτσι πλεον απομονώθηκε στο σπίτι του στη Βάρκιζα.

Δυστυχώς η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε σταδιακά, ώστε χρειάστηκε να μεταφερθεί εσπευσμένα στο Ασκληπιείο της Βούλας.

Στις 28 Ιουνίου 1985 ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών.

Ο θάνατός του έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες και τις ειδήσεις και συγκλόνισε το πανελλήνιο. Κηδεύτηκε παρουσία πλήθους κόσμου την επόμενη μέρα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.