Βασίλης Θεοδώρου: Συνέντευξη με τον άνθρωπο που κόβει την ανάσα πηδώντας στο κενό από τα ύψη και ανεβάζει την αδρεναλίνη στο... κόκκινο - πως ζει στον αέρα; (Φωτό - βίντεο)

Ταχυπαλμία! Παρακολουθώ το βιντεάκι με κομμένη την ανάσα. Κάποιοι τύποι σαν τον Βασίλη είναι τόσο εθισμένοι στην αδρεναλίνη και τον κίνδυνο που κάνουν όλους του υπόλοιπους να νιώθουμε οι πιο βαρετοί άνθρωποι στο σύμπαν. Ζει στα Μετέωρα και ασχολείται με το rafting, τις αναρριχήσεις, το snowboard, το highline και τα extreme sports, όπως το B.A.S.E. jump.

Το B.A.S.E. jump είναι ελεύθερη πτώση από σταθερά αντικείμενα και προκύπτει από τα αρχικά των λέξεων Building, Antenna, Span και Earth. Δηλαδή, κτήρια, κεραίες, ζεύγος που είναι συνήθως οι γέφυρες, και γη, που είναι συνήθως οι βράχοι. Το ασφαλές μίνιμουμ ύψος για να πηδήξεις είναι τα 80 μέτρα κι ο μόνος σου εξοπλισμός είναι ένα αλεξίπτωτο, χωρίς εφεδρικό. Άρα, αν δεν ανοίξει, απλά την έκατσες! Όπως καταλαβαίνεις, το B.A.S.E. jump, βρίσκεται στην κορυφή επικινδυνότητας των extreme sports και για να μπορέσεις να το κάνεις, πρέπει να έχεις στο ενεργητικό σου τουλάχιστον 150 ελεύθερες πτώσεις από αεροπλάνο.

Συνέντευξη στην Μελπομένη Μαραγκίδου για το vice.com

Ο Βασίλης κάνει αναρρίχηση από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Πέρασε στις ελεύθερες πτώσεις με σκοπό να φτάσει να κάνει B.A.S.E. jump. Μεσολάβησαν 8 χρόνια από τη μέρα που το είδε μέχρι την πρώτη του πτώση σε γέφυρα στην Εγνατία. Πλέον έχει στα σκαριά διάφορα project και είναι στην αναζήτηση χορηγού για να τα κάνει πραγματικότητα.

Πέρυσι, είχε έρθει στην Αθήνα να δουλέψει στο Πυροσβεστικό Σώμα. Η ζωή του στην πόλη κυλούσε τόσο βαρετά, που έπρεπε να ανέβει στην ταράτσα του Πύργου Απόλλωνα και να πηδήξει στο κενό, προκειμένου να αποκτήσει ενδιαφέρον. Τρελό; Τρελό! Εκείνο το μεσημέρι όμως, ο Βασίλης δε θα έκανε απλά την τρέλα του, θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος στην Ελλάδα που θα έκανε B.A.S.E. jump από κτήριο.

VICE: Πως αποφάσισες να πηδήξεις από τον Πύργο;

Βασίλης Θεοδώρου: Πέρυσι ήμουν στην Αθήνα και δούλευα στην Πυροσβεστική. Κάτι έπρεπε να κάνω κι εγώ εκεί. Εντάξει πήγαινα για αναρρίχηση εκεί τριγύρω, αλλά δεν ήταν αρκετό. Και εξάλλου ήθελα ένα κτήριο. Και τα ψηλότερα κτήρια ήταν εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανα και η πρώτη φορά που θα γινόταν στην Ελλάδα. Πήγα στην περιοχή για να δω που μπορώ να κάνω προσγείωση, αν μπορώ να ανέβω στην ταράτσα. Μεσολάβησε ένας μήνας.

Ήμουν με μία παρέα και λέγαμε να πάμε για καφέ.

Και λέω θα πάρω το αλεξίπτωτο, αν δεν φυσάει, να πηδήξω. Εντωμεταξύ η παρέα αυτή δεν είχε καμία σχέση με extreme sports. Καμία εντελώς. Τους λέω περιμένετε εδώ, θα πάω πάνω, αν δεν φυσάει θα πηδήξω και θα πάμε μετά για καφέ. Αν φυσάει θα πάμε τώρα. Οι φίλοι μου ήταν από κάτω με το κινητό και περίμεναν να τραβήξουν βίντεο.

Μπήκα σαν κύριος στο κτήριο, με ρώτησαν που πάω, είπα πάνω, και μου λένε ωραία. Με ρώτησαν αν δουλεύω και είπα ναι. Ανέβηκα και πήγα. Για να βγεις στην ταράτσα έπρεπε να σκαρφαλώσεις, να κάνεις αναρρίχηση. Αλλά για μένα ήταν πολύ εύκολο αυτό.

Φόρεσα το αλεξίπτωτο και πήγα στην άκρη. Μόνο εκεί στη γωνία ήταν δύσκολο. Έπρεπε να σηκώσω το πόδι μου κάνα μέτρο, να πατήσω στο πρεβάζι που ήταν 8 εκατοστά, να πατήσω εκεί, να ισορροπήσω στη γωνία και μετά να πηδήξω. Δεν ήταν ευθεία η ταράτσα να πάρεις φόρα να πηδήξεις. Έπρεπε να ανέβω πάνω, να κάνω ισορροπία και να πηδήξω στο κενό.

Όταν βλέπω το βιντεάκι με πιάνει ίλιγγος όταν είσαι στη γωνία. Φοβήθηκες εκείνη την ώρα και να πεις δεν το κάνω;

Στην αρχή είχε λίγο αέρα και ήταν το μόνο που με φόβιζε. Αλλά το να ανέβω εκεί και να κάνω ισορροπία στη γωνία δεν είχα θέμα. Καλό είναι αν μπορείς να πάρεις φόρα για να φεύγεις μακριά από το κτίριο, αλλά στη δική μου περίπτωση δεν γινόταν. Στάθηκα και πήδηξα. Κι άνοιξε μια χαρά, και γούσταρα και φώναζα. Μετά προσγειώθηκα στην πλατεία, τα μαζέψαμε και φύγαμε.

VICE: Ο κόσμος πώς αντέδρασε;

Ο κόσμος δεν κατάλαβε και πολλά. Μόνο όσοι ήταν στην πλατεία και καθόντουσαν και χάζευαν. Οι υπόλοιποι στην κοσμάρα τους. Ούτε αυτοί που ήταν μέσα στο κτίριο κατάλαβαν κάτι από την τζαμαρία. Οι φίλοι μου μετά, μου έλεγαν τα κλασικά που ακούω συνέχεια από μικρός. Ότι είμαι τρελός, δεν πάω καλά, κτλ.

Πως ένιωθες μετά;

Μετά πήγα για καφεδάκι. Εννοείται ενθουσιασμένος. Γιατί δεν είχα ξανακάνει από κτήριο και το γούσταρα.

Ήταν παράνομο αυτό που έκανες;

Όχι. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει το B.A.S.E. jump.

Πως ξεκίνησες το B.A.S.E. jump;

Εγώ σε αυτόν τον κύκλο μεγάλωσα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω αναρρίχηση. Πιτσιρικάς ξεκίνησα σαν αθλητής και έκανα αγώνες. Για μένα ήταν το επόμενο βήμα. Να ανέβεις ένα βράχο και μετά να κάνεις το B.A.S.E. Δεν ξύπνησα μια μέρα, το είδα σε βιντεάκια στο youtube και είπα, εντάξει αυτό θα κάνω. Ήρθε σταδιακά.

Πρώτα αναρρίχηση, μετά ελεύθερη πτώση, μετά B.A.S.E. jump. Ακούγεται σαν να πηγαίνεις όλο και σε πιο δυνατό ναρκωτικό.

Είσαι εξαρτημένος. Εγώ έχω καιρό τώρα να κάνω άλμα και δεν είμαι καλά. Θέλω να πηδήξω. Πηδάω ανάλογα τον καιρό. Μπορείς να το κάνεις συνέχεια. Πέντε φορές τη μέρα αν μπορείς και προλαβαίνεις.

Είναι ακριβό σαν χόμπι;

Είναι ακριβό. Αν σκεφτείς ότι πρέπει να κάνεις τη σχολή για ελεύθερη πτώση, να κάνεις 150 με 200 άλματα με το αεροπλάνο, να αγοράσεις το αλεξίπτωτο για το B.A.S.E., που στοιχίζει κάπου στα 3 χιλιάρικα.

Πόσα άτομα ασχολείστε με το B.A.S.E. jump στην Ελλάδα;

Είμαστε κάπου στα 7-8 άτομα και οι 5 είναι οι πιο ενεργοί.

Αν κάποιος θέλει να μάθει πού απευθύνεται; Υπάρχει σχολή;

Σχολή στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Σχολές υπάρχουν στο εξωτερικό. Στην Ευρώπη αρκετές. Εγώ έμαθα πατροπαράδοτα. Μου έδειξε ένας φίλος.

Υπάρχει το αίσθημα του φόβου;

Εξαρτάται το άλμα. Το πρώτο άλμα που έκανα δεν υπήρχε καθόλου φόβος. Βγήκα έξω από τη γέφυρα και πήδηξα λες και πηδούσα κάθε μέρα. Το περίμενα τόσα χρόνια, το ήθελα τόσο πολύ που απλά πήδηξα. Και το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο και το πέμπτο. Μετά που φεύγει ο ενθουσιασμός, και καταλαβαίνεις περισσότερο τους κινδύνους, μετά αρχίζει και μπαίνει ο φόβος και η λογική. Και η λογική συνήθως είναι αυτή που φέρνει το φόβο. Μερικές φορές σου βγαίνει ο φόβος μην δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο. Ανάλογα. Δεν ξέρω είναι μέρες με τις μέρες.

Και μετά όταν τα έχεις καταφέρει πώς νιώθεις;

Μετά βγαίνει ένα τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Δεν υπάρχει το συναίσθημα. Ήμουν σε ένα βράχο με τον αδελφό μου που είναι επίσης αναρριχητής και με ρώτησε γιατί το κάνεις αυτό. Γιατί πηδάς. Αυτό που του απάντησα είναι πως «γιατί δεν ξέρεις το επόμενο βήμα». Αν δεν το έχεις κάνει, αν δεν έχεις κάνει το επόμενο βήμα να πηδήξεις δεν θα καταλάβεις το συναίσθημα πόσο έντονο είναι. Τρία δευτερόλεπτα αρκούν. Τόση αδρεναλίνη.  Είναι από τα καλύτερα συναισθήματα που έχω νιώσει στη ζωή μου. Είναι σαν να είσαι πουλάκι και να πετάς. Είναι όνειρο που το έχουμε όλοι νομίζω. Ποιος δεν έχει όνειρο να πετάξει. Ή δεν έχει σκεφτεί μία φορά έστω «Θέλω να πετάξω».