ΑΡΘΡΟ

Είμαστε μία απροκάλυπτα σχιζοφρενής χώρα.

Την παραμονή της επίσκεψής μου στην Αθήνα, θα ήθελα να μοιραστώ με τους αναγνώστες της «Καθημερινής», μιας από τις πιο δημοφιλείς και έγκυρες ελληνικές εφημερίδες, μερικές σκέψεις μου για την περαιτέρω ανάπτυξη των εταιρικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας, καθώς και για την κατάσταση που επικρατεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο γενικότερα.

Ο νέος αναπτυξιακός νόμος παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως βασικό εργαλείο για την επιτάχυνση της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.

Π​​ότε άραγε θα ξεμπερδέψει η χώρα με τις ιστορικές της εκκρεμότητες; Πόσο καιρό θα χρειασθεί ακόμη, δέκα, είκοσι χρόνια;

Το χρέος θα ήταν ευκταίο να μειωθεί περαιτέρω –έχουμε γράψει γι’ αυτό.

Άνω σχώμεν τας καρδίας κάθε φορά με το πόθεν έσχες... 

Δεν χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία για το δρόμο τον οποίο θα επέλεγε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Λίγες ώρες μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη Τσίπρα είχα επισημάνει ότι “όλα δείχνουν μνημόνιο” ενώ ακόμη και σχετικά πρόσφατα, όταν η απαισιοδοξία βρισκόταν στο ζενίθ, η πρόβλεψη για την έκβαση της διαπραγμάτευσης δεν είχε αλλάξει.

Η νέα μεταπολίτευση απαιτεί να διαλυθούν μερικοί μύθοι. Χθες διαλύθηκαν αρκετοί. Μια αριστερή κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση το δικό της μνημόνιο, με περικοπές στις συντάξεις και άλλα «αντιλαϊκά» μέτρα.

Κ​​άποιος θα πρέπει να εξηγήσει στα παιδιά που μας κυβερνούν πως δεν κέρδισαν την εξουσία με επαναστατικές διαδικασίες. Οσο κι αν μπορείς να παρομοιάσεις με κοινοβουλευτικό αντάρτικο τη θητεία τους στην αντιπολίτευση. 

Ο σκύλος συντροφεύει τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι φύλακας, οδηγός, συμπαραστάτης, κυνηγός και βοηθός του σε πάρα πολλές δραστηριότητες. Η δε αφοσίωση του και η πίστη του στον ιδιοκτήτη του και στα μέλη της οικογένειάς του είναι και μυθική... 

Περπατώντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα στενά κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, από τη Χέυδεν έως πέρα από την Πιπίνου, θα μου μείνει μία σκηνή. Είχα μόλις προσπεράσει μια αυλή, στην οδό Ατταλείας, κάτω από τη Φυλής. 

Η ​​εικόνα που προβάλλει μια χώρα στον διεθνή περίγυρό της έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Πριν από δέκα και κάτι χρόνια η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε, πολιτικώς και οικονομικώς, στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε πάρει τα πάνω της, αλλά η ασυμμετρία δεν ήταν τόσο εμφανής.

Ηταν 18η Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή του 1941, όταν μετά από δώδεκα ημέρες ελληνογερμανικού πολέμου μα και έπειτα από μήνες νικηφόρου ελληνοιταλικού πολέμου, έφτανε πια η αρχή του τέλους για την Ελλάδα. 

Πυρά εναντίον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξαπολύει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με άρθρο του στους Financial Times, κατηγορώντας το Ταμείο ότι επιχειρεί να αλλάξει τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις μεταφέροντας το βάρος στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας.

Όλη η δόξα, όλη η χάρη! Ξεπέφτεις θες δε θες στα γαλλικά, βλέποντας τα ονόματα στον ατελείωτο κατάλογο των Panama Leaks. Πρόεδροι κρατών και τα σόγια τους, πρωθυπουργοί και τα σόγια τους, διάσημοι και τα σόγια τους.

Τέτοια παράσταση ούτε ο καραγκιόζης θα έστηνε. Στο Μαξίμου, ο Τσίπρας με ολόγυρά την Cosco  πλέκει το εγκώμιο ιδιωτών επενδυτών και ιδιωτικών επενδύσεων. 

Εν αναμονή της απόφασης του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για τους δημοσιογράφους που κατηγορούνται για μεροληπτική συμπεριφορά τις παραμονές του Δημοψηφίσματος έχω να κάνω κι εγώ μια καταγγελία. 

Το ΔΝΤ πιάστηκε, με τα αιματοβαμμένα χέρια, να συνωμοτεί για να οργανώσει «πιστωτικό γεγονός» στην Ελλάδα και να την οδηγήσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα του δημοψηφίσματος για την έξοδο ή την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, γράφει ο γνωστός δημοσιογράφος Πολ Μέισον.

Δεν έχουμε ελπίδα. Χθες, το απόγευμα, το υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε – λέει – προσλήψεις για να μπορέσουν επιτέλους να λειτουργήσουν τα μηχανήματα ακτινοθεραπείας στα κρατικά νοσοκομεία. Ε, λοιπόν, είναι άσχετοι! Μοίρασαν θέσεις σε νοσοκομεία που δεν διαθέτουν ακτινοθεραπεία!

Δεν πρόκειται για αποκάλυψη, αλλά έχει καταντήσει τόσο συνηθισμένο, ώστε ίσως να μην του δίνουμε τόση σημασία: Στο κέντρο της πολιτικής -και όχι μόνο- αντιπαράθεσης στην Ελλάδα ένα πρόσωπο έχει περισσότερο από τον καθένα την τιμητική του. Ο Τσίπρας.