Η Τζόντι Φόστερ κλείνει σήμερα τα 51 και μόλις φέτος πήρε δύναμη να ομολογήσει την ομοφυλοφιλία της-Μια θαυμάσια ηθοποιός, μια υπέροχη μητέρα-αφιέρωμα (φωτό & βίντεο)

Η Τζόντι Φόστερ γεννήθηκε στο Λος Άντζελες στις 19 Νοεμβρίου 1962, ως νεότερη από τα τέσσερα παιδιά της Έβελυν «Μπράντι» και του Λούτσιους Φόστερ. Η μέλλουσα κάτοχος Όσκαρ ξεκίνησε την καριέρα της σε ηλικία 3 ετών και ο πρώτος της ρόλος ήταν «το κοριτσάκι του Κόπερτον» σε μια διαφήμιση για την τηλεόραση.  



Η μικρή Τζόντι φάνηκε ότι ήταν ιδιαίτερα έξυπνη καθώς άρχισε να μιλάει σε ηλικία εννιά μηνών και έμαθε τον να διαβάζει όταν ήταν τριών ετών. Ενώ ποτέ δεν έλαβε συστηματικά μαθήματα ηθοποιίας ξεκίνησε μια επιτυχημένη καριέρα με τη μητέρα της, Μπράντι, να βρίσκεται πάντα στο πλευρό της, παίζοντας τον διπλό ρόλο της μητέρας και του μάνατζερ. Σύμφωνα με την ενήλικη Φόστερ «η επίδρασή της ήταν πολύ ισχυρή, ήταν αυτοδίδακτη, αλλά δεν ήταν τυχοδιώκτης. Όσο δούλευα έμενε στο τρέιλερ και διάβαζε».  

Ο πρώτος αξέχαστος και δύσκολος ρόλος της Φόστερ ήρθε όταν ήταν μόλις 12 ετών, στην ταινία «Ταξιτζής» του 1976 του Μάρτιν Σκορσέζε, όπου υποδύθηκε μια πόρνη-παιδί, αντικείμενο εμμονής του χαρακτήρα του τίτλου, που υποδύθηκε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Η απόδοσή της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ και την εγκαθίδρυσή της ως σταρ του σινεμά.  



Ως Σάρα Τομπάιας στην ταινία "Οι Κατηγορούμενοι"  

Όμως η Φόστερ ένιωθε άβολα με την αυξανόμενη φήμη της. Αναζητώντας την ανωνυμία και μια συνηθισμένη συλλογική εμπειρία γράφτηκε το πανεπιστήμιο του Yale. Μετά την αποφοίτησή της έκανε τη μετάβαση από το παιδί-σταρ σε μια ώριμη ηθοποιό παίζοντας σε μια σειρά από ταινίες της δεκαετίας του 1980. Ο επόμενος μεγάλος ρόλος της ήταν στην ταινία «Οι Κατηγορούμενοι» του 1988 για τον οποίο κέρδισε βραβείο Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Ήταν ήδη μια από τις πιο αναγνωρισμένες και αξιοσέβαστες ηθοποιούς του Χόλιγουντ όταν υποδύθηκε την πράκτορα Κλαρίς Στάρλινγκ για την ταινία «Η Σιωπή των Αμνών» το 1991, κερδίζοντας το δεύτερο της Όσκαρ και τη Χρυσή Σφαίρα.  



Ως πράκτορας Στάρλινγκ στη "Σιωπή των Αμνών"  

Απολαμβάνοντας την επαγγελματική και οικονομική της ελευθερία στη συνέχεια ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο, δοκιμάζοντας την
σκηνοθεσία. Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο έγινε με την ταινία "Little Man Tate" (1991) με την οποία κέρδισε επιπλέον αναγνώριση.   
Η Φόστερ σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της κρατούσε την ιδιωτική της ζωή κρυφή, αποφεύγοντας μάλιστα να απαντάει στο τηλέφωνο ή διατηρώντας το σπίτι της χωρίς οικιακές βοηθούς, φοβούμενη τα ταμπλόιντ.



Το 1998 γέννησε τον πρώτο της γιο, Christopher, και τον Charles το 2001, χωρίς να δημοσιοποιήσει την ταυτότητα του πατέρα, συζώντας με την τότε σύντροφό της, Cydney Bernard, την οποία αναγνώρισε δημοσίως για πρώτη φορά το 2007 λαμβάνοντας το βραβείο Sherry Lansing Leadership Award στο 16ο "Women in Entertainment Breakfast".  



Σε μια συνέντευξη του 2011 στον Λέτερμαν, μιλώντας για τη μητέρα της:    

Το 1976 ο Άντι Γουόρχολ ρώτησε την 14χρονη Φόστερ κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης «πότε σκόπευε να παντρευτεί». Η έφηβη Τζούντι απάντησε «Ποτέ. Ελπίζω. Πρέπει να είναι βαρετό να χρειάζεται να μοιράζεσαι το μπάνιο με κάποιον άλλον».


Στην 70ή απονομή των Χρυσών Σφαιρών φέτος, η Τζόντι Φόστερ επέλεξε να κάνει ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή outings στην ιστορία, μπροστά στους συναδέλφους της και τα τηλεοπτικά κανάλια ολόκληρου του κόσμου.

Η ομιλία της, όπως μα την παραθέτει το flix.gr,  προκάλεσε συγκίνηση στους παριστάμενους και θόρυβο στα media κι αποτέλεσε την έκπληξη της βραδιάς, πιο δυνατή κι από την εμφάνιση στη σκηνή του Προέδρου Κλίντον που μόλις είχε προηγηθεί. Σας παραθέτουμε παρακάτω όσα είπε η Τζόντι Φόστερ (δείτε πιο κάτω την ομιλία της σε βίντεο), γιατί ό,τι κι αν προσθέσουμε εμείς, μόνο θ’ αφαιρέσει από την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια και τη γλυκύτητα του δικού της λόγου:



«Εχω μια ξαφνική επιθυμία να μοιραστώ κάτι που δεν έχω πει ποτέ δημόσια. Μια εξομολόγηση για την οποία έχω λίγο άγχος. Αλλά όχι τόσο άγχος όσο η publicist μου! Θα το πω απλά, δυνατά και περήφανα. Εκανα ήδη το outing μου εδώ και μια χιλιετία, πίσω στην παλαιολιθική εποχή. Σ’ εκείνες τις πολύ γραφικές μέρες, όταν ένα νέο κορίτσι μπορούσε ν’ ανοιχτεί μόνο στις έμπιστες φίλες της, την οικογένειά της, τους συναδέλφους της και σταδιακά, περήφανα, σε όσους τη γνώριζαν. Σε όποιον συναντούσε.

Αλλά τώρα, όπως μου λένε, κάθε celebrity οφείλει να τιμήσει τις λεπτομέρεις της ιδιωτικής του ζωής με μια συνέντευξη τύπου, ένα άρωμα κι ένα ριάλιτι σε prime time. Εσάς μπορεί να σας κάνει έκπληξη, αλλά εγώ δεν είμαι η Honey Boo Boo.

Αν κι εσείς βρισκόσασταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας απ’ όταν ήσασταν παιδιάκι, αν είχε χρειαστεί να πολεμήσετε για μια ζωή που θεωρούσατε αληθινή κι έντιμη και φυσιολογική παρά τις αντιξοότητες, τότε ίσως κι εσείς θα υπολογίζατε την αξία της ιδιωτικής ζωής περισσότερο απ’ οτιδήποτε.

Ιδιωτική ζωή. Μια μέρα στο μέλλον οι άνθρωποι θα κοιτάξουν στο παρελθόν και θα θυμηθούν πόσο όμορφη ήταν κάποτε.

Υπάρχουν κάποια μυστικά για να κρατήσεις άθικτη την ψυχή σου στη διάρκεια μιας τόσο μακροχρόνιας καριέρας. Πρώτα, ν’ αγαπάς τους ανθρώπους και να στέκεσαι δίπλα τους. Δε θα μπορούσα να σταθώ εδώ χωρίς ν’ αναγνωρίσω μια από τις πιο βαθιές αγάπες της ζωής μου, την ηρωική συν-μητέρα των παιδιών μου, την πρώην σύντροφό μου στον έρωτα, την ηθική αδελφή ψυχή μου στη ζωή, την εξομολογήτριά μου, παρέα στο σκι, σύμβουλο, πιο πολυαγαπημένη καλύτερη φίλη μου για 20 χρόνια, την Σίντνεϊ Μπερνάρντ. Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ. Είμαι τόσο περήφανη για τη δική μας «modern family», τους δυο απίθανους γιους μας, όλο αυτό εδώ, να ξέρετε, είναι για σας.

Μαμά, υπάρχουν τόσα πράγματα που δε θα καταλάβεις απόψε, αλλά αυτό είναι το μόνο σημαντικό που πρέπει να κρατήσεις: «σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ». Κι ελπίζω ότι αν το πω αυτό τρεις φορές, με τρόπο μαγικό και τέλειο θα μπει στην ψυχή σου και θα σε γεμίσει με χάρη και με τη χαρά της γνώσης ότι έκανες καλό σ’ αυτή τη ζωή, είσαι καλή μητέρα. Αυτό να το πάρεις μαζί σου όταν πια θα είσαι έτοιμη να φύγεις.

Δεν μπορώ να μη συγκινηθώ, αυτό εδώ μοιάζει με το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Τρομακτικό κι ενθουσιαστικό και τώρα τι; Δε θα ξανανέβω σε καμιά σκηνή. Αλλαγή, πρέπει να την αγαπήσουμε. Θα συνεχίσω να λέω ιστορίες, να συγκινώ τους ανθρώπους και να συγκινούμαι μαζί τους, κάνοντας την ωραιότερη δουλειά στον κόσμο. Απλώς μπορεί από δω και πέρα να μιλώ διαφορετικά, ίσως οι ταινίες μου να μην είναι τόσο λαμπερές ή να μην ανοίγουν σε 3.000 αίθουσες, ίσως θα είναι τόσο ήσυχες και λεπτεπίλεπτες που μόνο τα σκυλιά ν’ ακούνε το σφύριγμά τους. Αλλά θα είναι η δική μου γραφή στον τοίχο. Η Τζόντι Φόστερ ήταν εδώ. Ακόμα είμαι. Και θέλω να με βλέπουν και να με καταλαβαίνουν βαθιά και να μην είμαι τόσο τρομερά μόνη. Σας ευχαριστώ όλους για την παρέα. Στην υγειά των επόμενων 50 χρόνων!»