ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

του Νικολόπουλου Φοίβου (από το Newcastle Αγγλίας)Καλησπέρα,κάθε μέρα λέγονται και γράφονται χιλιάδες γνώμες. Δε θέλω να κουράσω. Θέλω απλά να εκφράσω μια γνώμη που δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου.Η Ελλάδα είναι η μητέρα μας. Η Ελλάδα τώρα τιμωρείται. Όλοι αναγνωρίζουν, όμως, ότι υπήρχε βαθύ πρόβλημα εδώ και καιρό.Ποιό είναι, λοιπόν, το Αμάρτημα της μητέρας μας;

Του ΝΙΚΗΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΟΥ, διευθύνοντος συμβούλου της Icap Group και μέλους του ΔΣ της Εταιρείας Ανωτάτων Στελεχών ΕλλάδοςΚατ’ αρχάς είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μας που με τις αποφάσεις του Eurogroup στις 20 Φεβρουαρίου αποφεύχθηκε η άμεση άτακτη χρεοκοπία και απομακρύνονται τα χειρότερα σενάρια (επιστροφή στη δραχμή, αποβολή από την ευρωζώνη κ.ά.).

του Δημήτρη ΜαχαιρίδηΣυνήθως οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, όταν αναλαμβάνουν την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοινώνουν μεγαλεπήβολα σχέδια, μερικές φορές έως μεγαλομανή. Στην ουσία, όμως, οι μικρομεσαίες χώρες είναι αυτές που βγάζουν το φίδι από την τρύπα.

“Βάστα Ελλάδα!” Όλα κρίνονται τώρα στο Ιταλικό μέτωπο. Η ευφορία από τη Σύσκεψη Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου κράτησε μόλις μια μέρα, την Πέμπτη. Την Παρασκευή τα spreads της Ιταλίας πέρασαν το όριο του 6%. Αν μετά το “κούρεμα” ο πανικός των “επενδυτών” χτυπήσει την Ιταλία, αν “πέσει” η Ιταλία, κινδυνεύει η Γαλλία και τότε το φάντασμα της συστημικής κατάρρευσης του ευρώ θα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Οι “μεγάλοι ηγέτες” τα σκέφτηκαν όλα, έκαναν πραγματικά βήματα αλλά ξέχασαν το θεμελιώδες: την ανάσχεση της υφεσιακής καταιγίδας, την πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα. Τη φουλ ενεργοποίηση του μοναδικού big bazooka, της δυνατότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να “κόψει χρήμα” με μια συμβατή με την Ευρωζώνη μέθοδο.

Του Μίμη Ανδρουλάκη: Ο νέος πατριωτισμός του Made in Greece! Η Ελλάδα των παραγωγών, των καινοτόμων, των δημιουργών, η Ελλάδα των νέων “Αργοναυτών”, η Ελλάδα της αξιοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αριστείας μπορεί και πρέπει να υπερκεράσει την “Ελλάδα” της μιζέριας, του παρασιτισμού, της διαφθοράς, της καταστροφής και αυτοκαταστροφής, της υστερικής δημαγωγίας! Καιρός να τελειώνουμε με την επιτάφια θρηνολογία!

«Quis custodiet ipsos custodes?» αναρωτιέται ο Ιουβενάλης στις Σάτιρες. Κι ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του βάζει τον Γλαύκωνα να αναφωνήσει «Γελοῖον γάρ, ἦ δ' ὅς τόν γε φύλακα φύλακος δεῖσθαι» δηλ. «Θα ήταν γελοίο ο φύλακας να χρειάζεται φύλακα» Την αφορμή για το σημερινό μου σημείωμα την πήρα από την πρόσφατη κλοπή των αρχαίων αντικειμένων από το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ αντί για τους τρεις φύλακες που έπρεπε να βρίσκονται στο μουσείο την ώρα της υποδοχής του κοινού, ανέλαβε υπηρεσία μόνον μία. Κι αυτή άνοιξε το μουσείο μόνη της, κατά παράβαση του κανονισμού που προβλέπει πως για να ανοίξει το μουσείο πρέπει να παρευρίσκονται δύο τουλάχιστον φύλακες.

Κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να υπερασπιστεί το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μπαίνει στον πειρασμό να αναφερθεί στο παρελθόν. Τονίζει ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξαφάνισε το φάντασμα του πολέμου στην Γηραιά Ήπειρο –και είναι πράγματι αλήθεια ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προσέφερε την μεγαλύτερη περίοδο ειρήνης και ευημερίας που γνώρισε η Ευρώπη τους τελευταίους αιώνες. Αλλά η προοπτική αυτή, αν και είναι πέρα για πέρα ορθή, είναι παράλληλα και ατελής. Σήμερα υπάρχουν τόσοι λόγοι για να προσπαθήσουμε για μία ακόμη πιο βαθειά ένωση στην Ευρώπη όσοι υπήρχαν και το 1945 –και αφορούν αποκλειστικά το μέλλον.

Συντηρητικοί και σοσιαλιστές διανοητές, όπως ο αποβιώσας Σάμιουελ Χάντινγκτον και ο Γάλλος πρώην υπουργός Εξωτερικών επί προεδρίας Μιττεράν, Υμπέρ Βεντρίν, διέβλεπαν με ιδιαίτερη ανησυχία το νέο ρήγμα στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Η ενοποίηση του κόσμου και η μείωση της σημασίας των συνόρων ενίσχυσε τα κοσμοπολιτικά στοιχεία. Οι διασυνδέσεις με τηλεπικοινωνίες και μεταφορές, τα μεγάλα πανεπιστήμια, οι πολυεθνικές εταιρείες, ενοποιούν τα στοιχεία αυτά σε οικουμενικό δίκτυο. Προστίθενται νέα σύμβολα, όπως τα εικονικά προϊόντα της Apple. Αντιστοίχως, αμβλύνονται οι δεσμοί αλληλεγγύης με την «άλλη» κοινωνία, με τις εσωστρεφείς ομάδες της ανώτερης και μεσαίας τάξης, καθώς και με τις ασθενέστερες πληθυσμιακές ομάδες.

του Δρ. Εμμανουήλ ΑλεξανδράκηΕχθές το βράδυ στη σύσκεψη του EUROGROUP συμφωνήθηκε το νέο δανειακό πρόγραμμα των €130 δις για την Ελλάδα, συνοδευόμενο από αποφάσεις σχετικά με το εθελοντικό πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (PSI) που αποσκοπεί στην απομείωση του ελληνικού χρέους. Από πολλούς, αυτή η συμφωνία θεωρήθηκε ότι μειώνει την αβεβαιότητα στην Ευρωζώνη.

Προχθές, σε συνάντηση μεγαλο-οικονομικών παραγόντων και σε σύνδεση με skypeμε δύο πολύ προβεβλημένους αναλυτές, φάνηκε πως η πλειοψηφία θεωρούσε πως η επιστροφή στη δραχμή θα είναι αναπόφευκτη, όπως και η διάλυση του ευρώ (βλ. αναλύσεις Ρουμπινί και Σία...). Κάποιοι μάλιστα θεώρησαν πως «έτσι όπως πάνε τα πράγματα, ίσως είναι καλύτερα να διαλυθεί όλο το σύστημα και να ανοικοδομηθεί σε υγιέστερες και πιο στέρεες βάσεις».. . Όπως έγραφε ο Κώστας Ουράνης.. "Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου, τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε, κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια! Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!"Κώστας Ουράνης, Πάψετε πια...του Πέτρου Δούκα

Φαίνεται ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα περίεργο ταλέντο να "σταυρώνουμε" όσους κατά καιρούς έχουν την διάθεση να βοηθήσουν την χώρα όταν αυτή βρίσκεται σε δύσκολες περιόδους. Δεν χρειάζεται να πάει κάποιος πολύ πίσω. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αρκεί. Στην εποχή δηλαδή του σχεδίου Μάρσαλ και τον αντιαμερικανισμό που εκφράστηκε στην Ελλάδα, τον οποίο κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει. Ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Εσχάτως λοιπόν οι Έλληνες έχουν γίνει αντι-Γερμανοί.

του Θανάση ΠαπανδρόπουλουΤο εξώφυλλο του περιοδικού The Economist της 21ης Ιανουαρίου 2012 ήταν ιδιαίτερα εύγλωττο και ευρηματικό ως συνήθως. Σε κόκκινο φόντο έβλεπε κανείς τον Λένιν να καπνίζει ένα χοντρό πούρο, με εμφανές επάνω του το σήμα του δολλαρίου. Με τίτλο «Η άνοδος του κρατικού καπιταλισμού», το περιοδικό υπογράμμιζε στον υπότιτλο ότι «η ταχύτητα ανόδου μιας νέας μορφής επιχειρείν στις αναδυόμενες χώρες θα προκαλέσει αυξημένα προβλήματα».

του Παν. ΔρακόπουλουΓράφω αυτό το άρθρο χωρίς ακόμη να έχει γίνει σαφές αν η χώρα θα παραμείνει στην Ευρώπη ή θα κατρακυλήσει έξω από αυτήν. Η εκπαραθύρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μόνον οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές συνέπειες. Θα μείνουμε στην Ενωμένη Ευρώπη ή θα βρεθούμε δίπλα σε μια ισχυρή Τουρκία και με όλους τους βόρειους γείτονες μέσα στην Ένωση; Το θέμα δεν είναι απλά ότι θα μας χλευάζουν, γιατί αποδειχθήκαμε ανάξιοι να συμμετέχουμε στην Ευρώπη, την έννοια της οποίας εμείς δημιουργήσαμε. Το θέμα δεν είναι ότι οι βόρειοι γείτονές μας θα μπορούν να ασκήσουν βέτο στην υποθετική περίπτωση που θα υποβάλλουμε -έπειτα από χρόνια- νέα αίτηση επανένταξής μας στην Ένωση

Στον ενάμιση χρόνο που πέρασε από την υπαγωγή της χώρας στην τριπλή διεθνή επιτήρηση ΔΝΤ – ΕΚΤ – ΕΕ, είχαμε βίαιη φτωχοποίηση του πληθυσμού μέσω πρωτοφανών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, δραματική μείωση κοινωνικών δαπανών και δημοσίων επενδύσεων, κατακόρυφη αύξηση ανεργίας, απώλεια εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών και κατάρρευση όλων των οικονομικών δεικτών, με σημαντικότερο στοιχείο τη βαθιά ύφεση που έφτασε σε επίπεδα πρωτοφανή για τη μεταπολεμική Ευρώπη.

Ένα άρθρο του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου, οχι απλά ενδιαφέρον, ριζοσπαστικό κ διορατικό! Χωρίς καμμιάν αμφιβολία ο θεσμός της οικογένειας, ιστορικά, στηρίζεται στις σχέσεις του άνδρα με την γυναίκα, δηλαδή στο ζευγάρι. Πριν απ’ όλα, λοιπόν, όπως αναγνωρίζουν κορυφαίοι κοινωνιολόγοι, ιστορικοί και φιλόσοφοι, για να μιλήσει κανείς για την οικογένεια και την ιστορική της πορεία ως θεσμού δια μέσου των αιώνων, θα πρέπει να μελετήσει και να διερευνήσει σε βάθος τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών και την διαμόρφωσή τους κάτω από συγκεκριμένες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες.

Ακολουθείστε τις σκέψεις του διακεκριμένου αρθρογράφου, πρόεδρου της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων ΑΘανάσιου Παπανδρόπουλου. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπολογίζει ότι, συνολικά, τα κεφάλαια που «έφυγαν» από τις ελληνικές τράπεζες με κατεύθυνση το Λονδίνο, την Ελβετία, το Λουξεμβούργο και κάποια Νησιά Κέϋμαν ανέρχονται από την αρχή της κρίσεως έως σήμερα σε περίπου 80 δισεκατ. ευρώ.

Η Πατρίδα μας βυθίζεται. Ο ρυθμός των μεταρρυθμίσεων, όχι μόνο είναι ανεπαρκής, αλλά, πολλές φορές και προς την λάθος κατεύθυνση.

Του Δημήτρη ΚωνσταντάραΔιαβάζοντας  κανείς ένα σχολιογραφικό δημοσίευμα στο  nonews-NEWS .blogspot. com, βασισμένο σε στοιχεία από το  Bloomberg,  με τίτλο «Boυτηγμένοι στα χρέη οι μεγάλοι του G7»,  είναι μάλλον εύκολο να κάνει δυο –σχεδόν ταυτόχρονους- συνειρμούς :

γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ"Θα κάνω μια σύντομη ιστορική αναφορά, που ίσως σας φανεί περίεργη, αλλά θα φανεί το νόημά της. Στα τελευταία 65 χρόνια, εμείς, ως κοινωνία ηττηθήκαμε βαθιά τέσσερις φορές...