Για μένα η must συνέντευξη της ημέρας: Κώστας Βαλάκης, ένας άντρακλας Ροδίτης που μας διδάσκει- Από το ζεν των καταδύσεων στο βυθό, στα ρινγκ με την ένταση του μποξ ! Θαυμάσιες εικόνες!

Ο Κώστας είναι από τις περιπτώσεις που σε κερδίζει με το καλημέρα. Μιλάει με πάθος, είναι χειμαρρώδης και αφοσιώνεται σε ό,τι αγαπά – το ακόμα πιο εντυπωσιακό στην περίπτωσή του είναι ότι έχει μια μεταδοτικότητα αφοπλιστική. Αμέσως μετά την συνέντευξη γεμίζω την μπανιέρα, κάνω βουτιά και χρονομετρώ την αναπνοή μου. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι μετά έχω όρεξη να πάω να ρίξω και μερικές κλοτσιές.

Η ζωή του Κώστα θυμίζει καλομονταρισμένη κινηματογραφική ταινία με πολύ αθλητισμό, ανατροπές και με τα αταίριαστα που στη δική του περίπτωση φαίνονται απόλυτα ταιριαστά. Δηλαδή, από το ζεν της κατάδυσης στα ρινγκ και στην ένταση του μποξ.

Μεγάλωσε στη Ρόδο, ο πατέρας του ήταν πρωταθλητής στο τένις και τον έσπρωξε από μικρό στον αθλητισμό. Γρήγορα ξεχώρισε και αυτός και διέπρεψε σαν έφηβος στο τένις με πολλές διακρίσεις. Το πράγμα βρόμαγε όμως περίεργα με ομοσπονδίες, λαμόγια προπονητές και στημένα παιχνίδια «Αναλωνόσουν μέσα στα ευτελή και έχανες την ομορφιά του αθλήματος», λέει Έτσι αφήνει το τένις, δίνει πανελλαδικές και περνάει στην Θεσσαλονίκη στη σχολή λογιστικής, κάτι που δεν τον ενδιέφερε να ακολουθήσει, αλλά αποφασίζει να το ολοκληρώσει σαν «καθήκον του στη γνώση». Σπουδάζει ανόρεχτα, δουλεύει και νύχτα για το χαρτζιλίκι και τότε γνωρίζει τον Αλέξη που ασχολείται με την πυγμαχία και τον πείθει να πάνε μαζί σε μια προπόνηση «να ρίξουν μερικές».

Και αυτό ήταν. Ο Κώστας βρίσκει το άθλημά του και αποφασίζει να αφοσιωθεί στο kickboxing και στην πυγμαχία μέχρι να γίνει πρωταθλητής.

Είναι που είδες και πολλές φορές το Ρόκι με τον Σταλόνε του λέω και γελάει. «Βρήκα μέσα μου κάτι που ήθελα να κάνω με τρόπο απόλυτο. Νομίζω ότι είχα και μια ευκολία στα χέρια -για να μην το ονομάσω ταλέντο, γιατί πιστεύω στην σκληρή δουλειά και λιγότερο στο ταλέντο ή στην φυσική κλήση».

Αφοσιώνεται λοιπόν με πάθος στο άθλημα και σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα -για να μην χάσει τη φόρμα του πηγαίνει στον καλύτερο δάσκαλο- τον Γιώργο Μάλιο που είχε και τον τίτλο προπονητής των πρωταθλητών. «Έψαχνα κάποιον για μπορώ να κάνω προπόνηση και να κλοτσάω χαμηλά που ήθελα εγώ και εκ θαύματος τον βρήκα. Είναι αυτό που λένε ότι όταν ο μαθητής είναι έτοιμος γνωρίζει τον δάσκαλο του. Η συνάντηση αυτή είναι ίσως από τις πιο τυχερές της ζωής μου. Δεν είναι και λίγο να βρίσκεις ένα δάσκαλο που σου αλλάζει σχεδόν τον τρόπο σκέψης σου».

Του έλεγε κάθε μέρα να βρεθούν μια συγκεκριμένη ώρα, ο Κώστας πήγαινε και δεν ήταν κάνεις άλλος, έκανε μόνος του προπόνηση. «Δεν ήξερα γιατί με είχε διαλέξει ή αν έτσι έκανε με όλους, δεν μου έλεγε πολλά, ήταν άνθρωπος που έκανε οικονομία στα λόγια και απλά μια μέρα μου ανακοίνωσε ότι θα κατέβουμε σε αγώνες».

Έτσι ο Κώστας αφήνει και τη Θεσσαλονίκη και έρχεται στην Αθήνα και ξεκινάει τα επαγγελματικά παιχνίδια χωρίς προστατευτικά. Παράλληλα δουλεύει και νύχτα. «Δύσκολο να ζεις μόνο με το kick, και αυτό είναι ένα θέμα. Γιατί τα περισσότερα παιδιά που κάνουν αυτό το κάνουν σαν χόμπι. Και πεντακόσια και χίλια ευρώ να βγάλεις από έναν αγώνα, είναι χρήματα που θα τα δώσεις στη φυσικοθεραπεία, στις προπονήσεις. Κανείς δεν ζει μόνο από αυτό. Εκτός και αν είσαι επαγγελματικά μποξέρ και κάνεις καριέρα στο εξωτερικό».

Διαβάστε τη συνέχεια στο grekamag.gr