Νίκος Πιλάβιος: 40 χρόνια παραμυθάς και συνεχίζει να μεγαλώνει τη νέα γενιά των παιδιών με τα tablets στο χέρι

Θυμάστε έναν παππούλη με ένα κόκκινο γιλέκο στην τότε ΕΡΤ -RIP- που πετούσε ανάμεσα σε παιδικές ζωγραφιές; Η χαρακτηριστικά ήρεμη και σταθερή  φωνή του μεγάλωσε γενιές και γενιές παιδιών, που στήνονταν από νωρίς για να ακούσουν τα παραμύθια του. Στην αρχή από το ραδιόφωνο έκανε μεγάλη επιτυχία και αργότερα στην τηλεόραση το κοινό μεγάλωσε ακόμη περισσότερο,  τα παραμύθια ξεπηδούσαν από την οθόνη μαζί με παιδικές ζωγραφιές που εμφανίζονταν ταυτόχρονα την ώρα που έλεγε την ιστορία.



Της Παναγιώτας Καψούλη,  grekamag.gr


Ο Νίκος Πιλάβιος είναι ο «Παραμυθάς» εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια. Αναμφίβολα έχει αντικαταστήσει τον παππού στις μοντέρνες οικογένειες και η γλυκιά του παρουσία σε κάνει να έχεις ένα χαζό χαμόγελο συνέχεια. Ίσως γιατί σου βγάζει όλη την παιδικότητα που κρύβεις μέσα σου και σου θυμίζει πως είναι να σε παίρνει ο ύπνος από τις 9, αφού πρώτα η μαμά σου διάβασε το «Ασχημόπαπο».

 

Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός και βρέθηκε στο σανίδι μαζί με σπουδαία ονόματα του χώρου όπως η Έλλη Λαμπέτη. Γύρω στα 30 του χρόνια αποφάσισε να τα παρατήσει όλα. Άκουγε συχνά την Ραδιοφωνική Βιβλιοθήκη, όπου κάποιος ηθοποιός διάβαζε γνωστά μυθιστορήματα. Ξαφνικά του ήρθε η ιδέα να κάνει κάτι αντίστοιχο, αλλά να απευθύνεται σε παιδιά, μια και ετοιμαζόταν να γίνει μπαμπάς [λίγο καιρό αργότερα η κόρη του ήρθε στον κόσμο]. Έτσι πήγε στον τότε Διευθυντή Ραδιοφωνίας, που ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις και του πρότεινε να κάνει μια εκπομπή που να λέγεται «Παιδική Ραδιοφωνική Βιβλιοθήκη». Η εκπομπή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή ήταν 1974- και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Αργότερα φυσικά ο Νίκος Πιλάβιος μεταπήδησε στην τηλεόραση, όπου και καθιερώθηκε. Επίσης είχε αναλάβει καθήκοντα προϊστάμενου παιδικών εκπομπών, παραγωγού, παρουσιαστή ακόμα και σκηνοθέτη. Μετά από αρκετά χρόνια σκληρής δουλειάς παραιτήθηκε από την δημόσια τηλεόραση, αφού όπως μας εξήγησε δεν άντεχε να μην πληρώνεται για όλη αυτή την σκληρή δουλειά που έκανε. Δημιούργησε μια δική του εταιρία παραγωγής, έκανε εκπομπές και τις πουλούσε σε διάφορα κανάλια, την οποία έκλεισε το 2008. Πλέον οι εκδόσεις «Ψυχογιός» εκδίδουν ξανά τα βιβλία του. Έχουν βγει ήδη πέντε βιβλία «Παραμυθάς» και αυτή την στιγμή αναμένεται κυκλοφορήσει και το έκτο.

Όπως μας εξηγεί το μόνο στοιχείο που πρέπει να διαθέτει κάποιος για να λέει καλά παραμύθια είναι ένα, απλό και διαχρονικό: Πρέπει να είσαι και ο ίδιος παιδί. «Πρέπει να διαθέτεις αθωότητα και είναι κάτι που το κάνεις από καρδιάς για το παιδί ή το εγγόνι σου». Συναντάει συχνά ανθρώπους που μεγάλωσαν με τα παραμύθια του, τους «παραμυθομεγαλωμένους» όπως του αρέσει να τους αποκαλεί. Όταν τον αντικρίζουν και τον αναγνωρίζουν το μάτι τους ακόμα γυαλίζει και είναι έτοιμοι να κάνουν παιδική αταξία. Όπως τότε, που μετά το τέλος της εκπομπής του έτρεχαν και πάλι στις αλάνες για να συνεχίσουν το παιχνίδι.

 

«Το internet και γενικώς η τεχνολογία έχουν δημιουργήσει μια νέα γενιά ιστοριών, που τις λέμε αναγκαστικά παραμύθι, οι οποίες όμως έχουν να κάνουν με φρικτά τέρατα, με βρικόλακες και με βία. Δηλαδή τι σχέση έχει η Κοκκινοσκουφίτσα με τα Transformers; Αυτά δεν μπορεί να τα διηγηθεί ένας γονέας στο παιδί του πριν κοιμηθεί». Ο ίδιος παρόλα αυτά δεν είναι εναντίων της τεχνολογικής εξέλιξης. Συμβαδίζει με την εποχή. Έχει δυο blog με δικά του παραμύθια και παλιότερες εκπομπές που έχουν μεγάλη επισκεψιμότητα. Αν η εποχή απαιτεί από τους γονείς να διαβάζουν τις ιστοριούλες πριν τον ύπνο από το tablet, γιατί να μην μπορούν να το κάνουν. Πλέον τα κλασικά εικονογραφημένα παραμύθια, θεωρούνται σχεδόν ξεπερασμένα από τους γονείς νέας γενιάς.

Τα παραμύθια του δεν έχουν ποτέ κακό τέλος, αλλά δεν έχουν και το κλασικό ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Αρνείται να βάλει την φτωχή κοπέλα να παντρεύεται το βασιλόπουλο. Θέλει πολύ απλά ένα καλό και κάπως ρεαλιστικό τέλος. Αυτά που ξεχωρίζει από την προσωπική του συλλογή είναι ο «Τζο Σκαμπό», «Αλέξανδρος το μωρό που πετάει» που είναι γραμμένο για το εγγονάκι του και το μυθιστόρημα που θα κυκλοφορήσει και λέγεται «Το μαγικό γιλέκο χάθηκε». Τα δύο παραμύθια με τα οποία μεγάλωσε και ξεχωρίζει είναι «Η καμπάνα με τον μαγευτικό ήχο» και ο Κοντορεβυθούλης γιατί είναι κοντός, όπως μας λέει με χιούμορ και σκάει στα γέλια!!!

Φεύγοντας, η κουβέντα μαζί του μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, γιατί νοστάλγησα τα χρόνια ανεμελιάς αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποίησα πόσο μεγάλωσα και με τον καιρό χάθηκε από μέσα μου αυτή η γλυκιά παιδική αθωότητα  για πάντα.