ΑΡΘΡΟ

Ε​​ίχα την ευκαιρία να γνωρίσω πέντε Τούρκους πρωθυπουργούς. Ο καθένας είχε το στυλ του, αλλά κανείς δεν προέβαλλε τη «ζωώδη δύναμη» του Ταγίπ Ερντογάν. 

Λίγες μόλις ημέρες αφότου προκηρύχθηκαν οι εκλογές της Ν.Δ., τηλεφώνησα σε έναν φίλο τεχνικό που δουλεύει στη Singular Logic. Λόγω της πολυετούς πείρας της εταιρείας στην έκδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων, θεωρούσα μάλλον αυτονόητο ότι σε αυτήν θα κατέφευγε η Ν.Δ. για να ζητήσει έστω μια γνώμη.

Δεν θέλουν, βρε παιδί μου, πώς το λένε. Δεν θέλουν καμιά συνεννόηση, κανέναν διάλογο για θέματα όπως το ασφαλιστικό, η Παιδεία, η συνταγματική αναθεώρηση. Ούτε η Φώφη, ούτε ο Σταύρος.

Πόσοι ηγεμόνες -με άκρατες φιλοδοξίες- χωρούν σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι; Η Δύση θέλει (ίσως και πρέπει) να χωρέσει τουλάχιστον δύο.

Κάθε φορά που βλέπω τα κορίτσια των παλιών ελληνικών ταινιών, εκείνα με το μαλλί-λάχανο, να τηλεφωνούν στους εραστές τους από τα χαρακτηριστικά ξύλινα, κατακίτρινα περίπτερα, έρχεται στο στόμα μου η λιγωτική γεύση της καραμέλας με την αγελαδίτσα.

Τρεις χιλιάδες άνθρωποι την ημέρα έφταναν την περασμένη εβδομάδα στη Λέσβο και καθώς οι πλαστικές βάρκες στην απέναντι τουρκική ακτή τελειώνουν, πρόσφυγες φτάνουν πάνω σε αυτοσχέδιες σχεδίες, παλιά ψαράδικά ή γιοτ. 

Η αλήθεια είναι πάντοτε επαναστατική, έγραψε ένας μεγάλος. Ενίοτε όμως το συνηθίζει να είναι και ανησυχητική. Αν βέβαια δεν χρησιμοποιούμε το δάχτυλο για να κρυφτούμε πίσω του. 

Όταν κάποιος αρρωσταίνει σοβαρά, είναι μεγάλη ατυχία. Όταν τη θεραπεία, αναλαμβάνει ένας κομπογιαννίτης γιατρός, μαθητευόμενος μάγος ή ερασιτέχνης επιστήμονας, τότε η ατυχία μετατρέπεται σε καταστροφή.
 

Έλαβα αυτό το σημείωμα χτες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου από μια Ελληνίδα μάνα. 

Ο Τζώνης δάγκωσε μια μεγάλη μπουκιά από το σάντουιτς που κρατούσε στα χέρια του και απευθύνθηκε στον Κατάλευκο που τον κοίταζε συγχυσμένος:

Α​​υτά που συνέβησαν στο Παρίσι το βράδυ της Παρασκευής, όσα βιώνουμε με το τσουνάμι της προσφυγικής κρίσης, μας δείχνουν ότι ζούμε ένα από εκείνα τα επεισόδια που η Ιστορία επιφυλάσσει κάθε 50 ή 100 χρόνια. Κακομάθαμε στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Το θέμα Πανούση χρησιμοποιεί σήμερα το παλαιό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο για να εμποδίσει την κυβέρνηση και τις μεταρρυθμιστικές τομές που χρειάζονται η χώρα και οι πολίτες, αλλά θίγουν τα συμφέροντά τους και την ασυλία τους. 

Τα πρόδρομα σημάδια ότι η Δημοκρατία μας δοκιμάζεται, καταγράφονται στην καθημερινότητά μας από καιρό. Αλλά εμείς περί άλλα τυρβάζουμε. Έχουμε υποστείλει την σημαία, αποδεχθήκαμε πως είμαστε ηττημένοι, εν απογνώσει. 

"Πες μου μια λέξη, κοντεύει πια να φέξει" έλεγε το παλιό άσμα. "Πες μου μια λέξη, και μένα να μου φέξει", θα πρέπει να τραγουδούν κρυφά οι δεξιοί, οι ακροδεξιοί και οι κρυφοδεξιοί τής σήμερον. Οι οποίοι αναζητούν, κυνηγούν και συλλαμβάνουν με όλες τους τις δυνάμεις μια λέξη κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα. Μερικές φορές και δυο και τρεις, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Επίσημοι «εθνικοί δουλέμποροι» με μεγαλοαποθήκες ψυχών; - Αφού είμαστε «καλοί άνθρωποι!»

«Αγαπητέ υπουργέ των Οικονομικών, κ. Τσακαλώτε, ξέρετε βέβαια ότι είναι γενναίο να παραδέχεται κανείς ένα λάθος του.

Από το καλοκαίρι και μετά, παίδες μου αγαπημένοι, απόχτησα ένα χόμπι. Έχω ανοιχτό το μαγνητοφωνάκι του κινητού και κυκλοφορώ παντού με τα αυτιά τεντωμένα. 

Με ρωτάνε συχνά, μήπως μετά την κυβερνητική σταθερότητα που επετεύχθη μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα που επιβάλλει την  πολιτική κυριαρχία του κ. Τσίπρα στο πολιτικό τοπίο, πλησιάζει η ώρα της ανάστασης της οικονομίας και κατά συνέπεια και του χρηματιστηρίου.
 

Βαριόσασταν ή δεν είχατε χρόνο να παρακολουθήσετε τη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή; Σας διαβεβαιώ ότι χάσατε. Ρίξτε τουλάχιστον μια ματιά στα ρεπορτάζ από τις ομιλίες των υπουργών. 

Αν στο Ποτάμι, στις εκλογές, κυλούσαν 7χιλ. παραπάνω ψήφοι από τις προηγούμενες, θα ήταν 3ο κόμμα. Αντιθέτως έχασε το 41% των ψηφοφόρων του και ψαχνόμαστε να βρούμε τι έφταιξε και το νερό χάθηκε σε άλλες διαδρομές.