ΑΡΘΡΟ

Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ έχει στην πλάτη του ιστορικές ευθύνες και θα πρέπει να χειριστεί τον μετασχηματισμό ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος   –που δεν λέει ωστόσο να το βάλει κάτω, με όπλο του τον λαϊκισμό...

Η πώλησης της Finansbank ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος μίας εποχής η οποία υποσχόταν πολλά για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, όπως αυτή εκφραζόταν μέσα από την ευρωστία των ελληνικών τραπεζών

Φέτος συμπληρώνονται τετρακόσια χρόνια από τον θάνατο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ κι έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών. Αλλά όχι μόνο. Θα τιμήσουμε την μοναδική και διαρκή επιρροή ενός ανθρώπου που δρασκελίζει τον στενό τον κόσμο σαν κολοσσός, όπως λέει ο ίδιος περιγράφοντας τον Ιούλιο Καίσαρα.

​​Οποιος νομίζει ότι αυτό που ζούμε στην Ελλάδα είναι κάτι το μοναδικό είναι γελασμένος. Βιώνουμε σε πιο ακραία μορφή φαινόμενα που είναι παγκόσμια και αλλάζουν τον κόσμο.

Απάντησε στα δημοσιεύματα που τον φέρουν κακοδιαχειριστή πως όλα αυτά για τα οποία κατηγορείται έχουν να κάνουν με τις προηγούμενες διοικήσεις και πως όταν ενημερώθηκε ‒πολύ πριν όλα αυτά δουν το φως της δημοσιότητας‒ άσκησε αγωγές. 

Το 2015 είχε έλθει με υψηλές προσδοκίες. Ήταν η χρονιά, κατά την οποία οι "μάγοι"- κεντρικοί τραπεζίτες, με επικεφαλής τον Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ, θα έφερναν το πολυπόθητο "δώρο" της ανάπτυξης.

Και κανένα άλλο λόγο να μην έχει κανείς, ώστε να αισθάνεται καλά με την κυβέρνηση της Αριστεράς, θα αρκούσε η διαχείριση απ' αυτήν του προσφυγικού ζητήματος. 

Πολλά πράγματα που σε κολάζουν λέγονται αυτές τις άγιες μέρες, από πολλές πλευρές. Από τους υποψήφιους αρχηγούς της Ν.Δ., ας πούμε, που αν και βρίσκονται σε ρητορική ύφεση, εξακολουθούν να ανταγωνίζονται ποιος είναι ο καλύτερος αντι-Τσίπρας. 

Η ​​προσφυγική / μεταναστευτική κρίση έχει επαναφέρει στην επικαιρότητα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και εκκρεμότητες. Το στάτους κβο έχει συντηρηθεί από τη Συνθήκη της Λωζάννης έως σήμερα.

Μελέτησα τη συνέντευξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα «Financial Times». 

Ο ρεπόρτερ Κατάλευκος στεκόταν αμήχανος μπροστά στο κομπιούτερ του Τζώνη. Ο νεαρός βοηθός του είχε προβάλει τρεις φορές το ντοκιμαντέρ του Πολ Μέισον του βρετανικού Chanel-4, το οποίο είχε γυριστεί μία ολόκληρη βδομάδα πριν επιβληθούν τα capital controls. 

Η​​ ώρα του Big Bang του ελληνικού πολιτικού συστήματος φτάνει. Το «θηρίο» συνεχίζει αχόρταγο να καταβροχθίζει πολιτικούς, κόμματα, πρωθυπουργούς και ό,τι άλλο βρει μπροστά του. 

Πάντως, ό,τι και να πείτε, είναι αξιοθαύμαστη η επιμονή, αλλά και η πονηριά -αλώπηξ λιμώττουσα...- με την οποία το γνωστό Συγκρότημα σκαρώνει, σφυρηλατεί, παράγει, και ρίχνει στην καθημερινή κατανάλωση την ιδέα της οικουμενικής.

Ενας υπουργός έχει, ασφαλώς, δικαίωμα-ίσως και υποχρέωση-να θεωρεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό «εγγύηση για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας». Μια κοινοτοπία, άλλωστε, λέει. Μπορεί, επίσης, να θεωρεί «εγγύηση» και  έναν πρώην Πρωθυπουργό, αν τον έχει τόσο πολύ μέσα στην καρδιά του. Γούστα είναι αυτά.
 

Ο Τζώνης είχε μπει φουριόζος στο γραφείο, κρατώντας δυο μεγάλες τσάντες ξέχειλες από τρόφιμα και μεταχειρισμένα ρούχα.  

Σκέφτομαι τη γενιά μου και τη φουρνιά μου. Εμάς που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του '60. Τη γενιά “του ΠΑΣΟΚ”, όπως λέει το κλισέ. 

Η ​​χώρα μοιάζει με καρυδότσουφλο εν μέσω της τέλειας καταιγίδας. Πέντε χρόνια κρίσης έχουν διαλύσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. 

Μηνύματα εντός και εκτός των συνόρων στέλνει ο Έλληνας Πρωθυπουργός με προσωπική του παρέμβαση στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Ο κύκλος μεταξύ σοσιαλιστικών και καπιταλιστικών κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες έχει σκιαγραφηθεί σαν ένας κύκλος μεταξύ της παραγωγής και συσσώρευσης πλούτου και της διανομής αυτού.
 

Πολλοί είναι αυτοί που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει την σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών.