ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Έχω την εντύπωση ότι το αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων (μετά το παπατζιλίκι...) είναι η αναζήτηση ευθυνών και ενόχων. Για ό,τι τρέχει, σε ό,τι συμβαίνει και σε ό,τι προκύπτει - ακόμη περισσότερο όταν η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική καταστροφή...

Ο χώρος της Υγείας αποτελεί από δεκαετίες σημείο σύγκρουσης συμφερόντων, με κύριο θύμα την ίδια την υγεία του πολίτη, αλλά και σε μεγάλο βαθμό την τσέπη του.

Η καγκελάριος Μέρκελ ίσως είναι το πλέον μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα και εμφανίζεται σαν ένα από τα πλέον αντιπαθή στην Ευρώπη. Ακόμη και νεοφιλελεύθεροι αγγλοσάξονες, για δικούς τους ιδιαίτερους, που άπτονται της γεωπολιτικής, λόγους, την οικτίρουν για την εμμονή της με την λιτότητα.

Μου έκανε τέτοια εντύπωση, ώστε το θυμάμαι ακόμη καθαρά. Τελείωνε ο εικοστός αιώνας και εγώ είχα συμφιλιωθεί με το σοκ ότι είχα πια συμπληρώσει αυτό που έλεγα αυτοσαρκαζόμενος «τέσσερις δεκαετίες προσφοράς στην ανθρωπότητα». Ηταν μεσημέρι και κατηφόριζα την οδό Αρχελάου στο Παγκράτι κοντά στο περιώνυμο άλσος, όταν ξαφνικά άκουσα από πίσω ποδοβολητό και φωνές παιδιών. Είχαν σχολάσει από το Δημοτικό της Σπύρου Μερκούρη και όπως με προσπέρασαν πρόσεξα ότι κάποια από αυτά ήσαν μαυράκια. Ηταν έκπληξη, το ομολογώ.

Οι καιροί είναι ύποπτοι και η δυσπιστία των πολιτών τεράστια. Το γιατί όλοι το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε ότι ξένα συμφέροντα επιβουλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και δομές της χώρας.

Λίγα είναι τα ψωμιά της κυβέρνησης συνεργασίας Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Πορτογαλία, όπως όλα δείχνουν. Μετά την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών τη Δευτέρα και του υπουργού Εξωτερικών την Τρίτη, ο οποίος όμως είναι και αρχηγός του μικρού ακροδεξιού Λαϊκού Κόμματος, που συμμετέχει στην κυβέρνηση, θεωρείται πιθανή η αποχώρηση των ακροδεξιών, η οποία αν όντως λάβει χώρα θα σηματοδοτήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών.

Χθες ήλθε το καλοκαίρι ή, για να είμαι ακριβής, χθες κατάλαβα ότι ήλθε το καλοκαίρι. Κι όταν λέω «καλοκαίρι», δεν το εννοώ ημερολογιακά ή κλιματολογικά. Πάει καιρός, άλλωστε, αφότου μεγάλωσαν οι μέρες. Οι ζέστες έχουν πια μπει για τα καλά και τα μπάνια έχουν αρχίσει. Από μια ηλικία και μετά -αναλόγως του πότε τελειώνουν οι αυταπάτες για τον καθένα- το καλοκαίρι παύει, δυστυχώς, να είναι ο τρόπος με τον οποίο αισθάνεσαι τα πράγματα.

Πραγματοποιήθηκε και φέτος, όπως διαβάζουμε, η Βουλή των Εφήβων. Πρόκειται για μια ανούσια παράσταση θεατρικού τύπου. Και όποιος διατηρεί καθαρή ματιά και ελεύθερη συνείδηση, οφείλει να εναντιώνεται ασυμφιλίωτα σε παραστάσεις εξουσίας αυτού του είδους.

Όχι πως μας παρηγορεί το γεγονός, αλλά πλέον είναι σίγουρο πως αυτά που ζούμε εδώ και τρία χρόνια δεν αφορούν μόνον εμάς. Οι προβλέψεις για τον επόμενο χρόνο και τις εξελίξεις στην Ευρώπη είναι δυσοίωνες. Τι πρέπει να περιμένουμε;

Η ιδέα των mini jobs είναι εισαγόμενη, από τη χώρα που ειδικεύεται στη σύνθλιψη των ατόμων. Η κραταιά Γερμανία, ο οικονομικός γίγαντας έχει επινοήσει τον πολύ βολικό αυτόν τρόπο για να χαμηλώνει τους δείκτες της ανεργίας.

το καλύτερο που έχει να κάνει ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης είναι να αντιληφθεί τον εαυτό του ως τον σύγχρονο Υπουργό Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνο Καραμανλή στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1955) και να πράξει αναλόγως τα δέοντα.

Yπάρχουν τέσσερις δρόμοι για να ξεπεράσει η Ευρώπη την κρίση και αυτός που ακολουθείται μέχρι στιγμής δεν είναι ο καλύτερος δυνατός, υποστήριξε ο Νομπελίστας Οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε ομιλία του στις Βρυξέλλες

Ο κ. Βορίδης είπε ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα κατέστρεψε την Ελλάδα. Οι «νικητές», όσοι αισθάνονται ισχυροί ή ότι τους πάει η συγκυρία, πάντα προσπαθούν να γράψουν (ξανά) την ιστορία.

Για τη σημερινή κρίση ευθύνεται ο... Αντρέας Παπανδρέου (!) κατά τον κ. Βορίδη. Γιατί όχι όμως και οι... οπλαρχηγοί του 1821, που εμπόδισαν τον Καποδίστρια να δημιουργήσει εξαρχής το ελληνικό κράτος σε καθαρές ευρωπαϊκές βάσεις κ.ο.κ. Συνήθως, η γενίκευση των ευθυνών, ή η μεταφορά τους σε... απώτερους χρόνους, γίνεται με πολιτικές και ιδεολογικές ιδιοτέλειες. Φταίει ο... Αντρέας της δεκαετίας του '80 και όχι λ.χ. ο Καραμανλής των τελευταίων πέντε χρόνων, που οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο!

Πιάσαμε πάλι τον χορό και βγάλαμε από τις ντουλάπες τις κελεμπίες για να υποδεχθούμε τον TAP. Βγήκαν στους δρόμους μάλιστα και οι πρώτοι αντιρρησίες... Για να δούμε όμως αγωγό και αέριο θέλουμε έξι χρόνια το λιγότερο... Μέχρι τότε για να ζήσουμε πρέπει να δούμε επενδύσεις με πραγματικές θέσεις εργασίας. Θα τις δούμε;

Το «κακό» νέο είναι ότι στα ψιλά γράμματα της συμφωνίας που χθες επιτεύχθηκε, σύμφωνα με κοινοτικούς κύκλους, υπάρχει ένα παράθυρο: Αυτό της μη διασφάλισης ακόμη και των καταθετών που θεωρούνται ως διασφαλισμένοι, δηλαδή όσων έχουν ποσό κάτω των 100.000 ευρώ.

Ήταν πολύ ευγενική η χειρονομία του Ευάγγελου Βενιζέλου να επιτρέψει στον Αντώνη Σαμαρά, να είναι πρωθυπουργός στην κυβέρνησή του. Ο ίδιος ανέλαβε την Αντιπροεδρία και το Υπουργείο Εξωτερικών. Συνολικά λοιπόν, σε μια κυβέρνηση με 41 μέλη (την ώρα που απολύονται από το Δημόσιο χιλιάδες) το ένα τέταρτο καταλαμβάνεται από επιλογές του Βενιζέλου. Για να μην μιλήσουμε γι αυτούς από τη ΝΔ, που δεν έχουν τη θέση που θα ήθελαν εξαιτίας των απαιτήσεων του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.

Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι η ανεργία γενικότερα που βρίσκεται στα ιλιγγιώδη επίπεδα άνω του 27% του εργατικού δυναμικού (επισήμως, χωρίς τους ελεύθερους επαγγελματίες που φυτοζωούν αλλά δεν μπορούν να εγγραφούν στα μητρώα των ανέργων), και ειδικότερα εκείνη των νέων που πλησιάζει το 60% και κατά περιοχές ξεπερνά το 70%.

Οι ξένες επενδύσεις είναι ευλογία για ένα τόπο. Οι χώρες με υψηλές ξένες απευθείας επενδύσεις στην πραγματική οικονομία είναι μεταξύ αυτών που απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.