ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει στο τέρμα τα μεγάφωνα στους δρόμους και να παίξει ήχους σκληρού ροκ. Το γήπεδο που επιλέγει να αναμετρηθεί ο κ. Σαμαράς με τα δημοσκοπικά του νούμερα είναι καλά επιλεγμένο. Η ΕΡΤ είναι απαξιωμένη εδώ και καιρό. Όχι μόνο από τα κόμματα εξουσίας, αλλά και από τις διοικήσεις της, τους συνδικαλιστές της...

Χθες, γράφοντας στο Protagon, υπολόγιζα και εγώ -όπως άλλωστε και η κυβέρνηση, αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες της αγοράς- ότι η Gazprom θα έκανε δεσμευτική προσφορά για τη ΔΕΠΑ. Δεν έκανε όμως και την ακολούθησε και η ρωσική εταιρεία Sintez για τον ΔΕΣΦΑ, που διαχειρίζεται το σύστημα μεταφοράς. «Πριν από μερικές μέρες όλα ήταν μια χαρά, αυτό που συνέβη ήταν έξω και πέρα από μας» είπε ο πρωθυπουργός. Πώς ναυάγησε μία ιδιωτικοποίηση στην οποία ενεπλάκη η κυβέρνηση στο ανώτατο επίπεδο, άλλαξαν δύο φορές οι όροι της και εξασφαλίστηκε η ουδετερότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Μην ξεχνάμε ότι η ρώσικη εταιρεία είναι μονοπώλιο και μάλιστα ο ίδιος ο αντιπρόεδρός της δήλωνε ότι πουλάει το φυσικό αέριο στην Ελλάδα 32-36% ακριβότερα.

Το «ναυάγιο» της συμφωνίας με την Gazprom σφίγγει τον βρόχο του Μνημονίου γύρω από τον λαιμό του λαού, καθώς η πορεία των αποκρατικοποιήσεων είναι συνδεδεμένη με τις συνέπειες, που θα τις πληρώσουμε εμείς σε περίπτωση αποτυχίας τους. Σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου, τυχόν υστέρηση των εσόδων από αποκρατικοποιήσεις θα πρέπει να καλυφθεί σε ποσοστό 50% από πρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Υπάρχει ο πεινασμένος. Αυτός που πίνει τον χυμό μέσα στο σούπερ μάρκετ κι αφήνει το κουτί άδειο στο ράφι. Υπάρχει ο κλεπτομανής. Σαν την κυρία στον Βόλο που ούρλιαζε πως θα κόψει τις φλέβες της όταν την κατάλαβαν κι αμέσως μετά έβγαλε χαρτονόμισμα των 500 ευρώ για να πληρώσει τα... «παρ’ ολίγον» κλοπιμαία της. Υπάρχει ο απελπισμένος. Σαν την 70χρονη στο Ξυλόκαστρο, που εισέβαλε με ξανθιά περούκα κι ένα μαχαίρι σ’ ένα κατάστημα κι όταν την έπιασαν, είπε: «Σκέφτηκα πως ίσως έτσι καταφέρω να πληρώσω τη ΔΕΗ». Και υπάρχουν και οι συμμορίες. Οπως η αλβανική, που «ξετίναξε» 27 σούπερ μάρκετ. Γέμιζαν με τόσα εμπορεύματα τα τσεπάκια που είχαν ράψει στα σακάκια τους, που πριν από δύο εβδομάδες οι αστυνομικοί τους έπιασαν με ένα κομπόδεμα 100.000 ευρώ, και... άφθονα ζυμαρικά, ποτά και καλλυντικά στο κρησφύγετό τους, που θα μπορούσαν να ανοίξουν δικό τους μίνι μάρκετ.

Συγκινητικό και ξεσηκωτικό ταυτόχρονα, το σύνθημα «Είμαστε Όλοι…» συναντάται σε πάμπολλες εκδοχές: «Είμαστε Όλοι Βιετκόνγκ!», φώναζαν κατά τη δεκαετία το ’60 τα παιδιά των λουλουδιών σε Ευρώπη και Αμερική. «Είμαστε Όλοι Τούρκοι!», λένε σήμερα. Ο Τζον Φ. Κένεντι το διατύπωσε σε μια πιο εγωκεντρική παραλλαγή: «Ich bin ein Berliner», είπε το 1963, «Εγώ» δηλαδή «(κοτζάμ Πρόεδρος των ΗΠΑ) είμαι ένας Βερολινέζος! Όλοι οι ελεύθεροι πολίτες είμαστε Βερολινέζοι, κυκλωμένοι από το τείχος της σοβιετικής τυραννίας…». Ο θυμόσοφος λαός προβαίνει σε υπαρξιακότερες γενικεύσεις του τύπου «είμαστε ανθρώποι» -ο τόνος, παρακαλώ, στην παραλήγουσα- «είμαστε αλάνια», «είμαστε ερωτευμένοι». Η δε Λίνα Νικολακοπούλου, επηρεασμένη προφανώς από τον Ιωάννη Δαμασκηνό, ο οποίος συνέθεσε τη νεκρώσιμη ακολουθία, φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο: «…Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ’ τη φούστα του Δερβίση…».

Καταλαβαίνω την ανάγκη. Το «υπερηφανεύομαι» είναι το αντίθετο του «ντρέπομαι». Κι όταν απαντάς σε μια κοινωνία που αναγκάζει τον ομοφυλόφιλο να ντρέπεται, θα τσιτώσεις το ρήμα προς την άλλη πλευρά, ακριβώς όπως ισιώνεις ένα στραβό έλασμα λυγίζοντάς το προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η Ιστορία είναι πάρα πολύ σοβαρό πράγμα για να παίζεις μαζί της. Επαιξε μαζί της η κ. Ρεπούση, όταν από προχειρότητα και έλλειψη επαγγελματισμού έγραψε την ανοησία περί «συνωστισμού». Η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου θα έπρεπε να είναι μια «ιερή» υπόθεση και όχι ένα εγχείρημα του τύπου «το ξεπετάμε για να πάρουμε την αμοιβή».

Εν τη ρύμη του λόγου όλοι κάνουν λάθη. Είναι ανθρώπινο, αλλά εκτός του Πάπα, το αλάθητο έχουν μόνο οι ποντίφικες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οσάκις λένε καταφανείς χοντράδες έχουν μια περίτεχνη θεωρία για να μας μπερδεύουν· όταν δεν μετέρχονται τη γνωστή τακτική «τα ΜΜΕ διαστρέβλωσαν αυτά που είπα». Ενας από αυτούς που είπαν μια χοντροκοπιά ήταν ο γενικώς ήπιος τόνων κ. Νίκος Βούτσης.

«Τι ωραία, τι καλά, όλα είναι ανθηρά!» άδει η τρικέφαλος κυβέρνησή μας και σεγκοντάρουν ενθουσιασμένα τα ΜΜΕ, ενώ οι κακεντρεχείς ζερβοί αντιφωνούν:

Καμιά φορά νομίζω ότι ζω από λάθος. Νιώθω μια απέραντη κούραση που μαζεύεται στη βάση του μυαλού μου και στις ωμοπλάτες μου. Ίσως να έχω βουλωμένες καρωτίδες. Λίγο πιο ήρεμος σκέπτομαι ότι, μάλλον, με κούρασε το πολύ κυνήγι. Σε όλη μου τη ζωή κάτι κυνηγούσα, μια φρουτόκρεμα, μια αγκαλιά, μια μικρή αναγνώριση, μια γυναίκα, την τύχη, ένα πτυχίο, μια εξασφάλιση, το αναπάντεχο, το αδύνατο, ένα γλυκοφάγωτο καρότο που έτρεχε μπροστά μου με την ίδια ταχύτητα με μένα και που είναι της ράτσας «ΕΥΤΥΧΙΑ».

Ξαφνικά λοιπόν όλοι ανησυχούν για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και ότι τάχα η κακή τρόικα (που τάχα δίνει τις εντολές), θέλει να ξεσπιτώσει όλους τους Έλληνες που έχουν ένα κεραμίδι, με σκοπό (αυτό μου άρεσε) να έρθουν οι Γερμανοί συνταξιούχοι στην Ελλάδα και να τα αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί.

Δεν χωρά καμμία αμφιβολία ότι ο ήπιος ισλαμισμός που προωθείται από την παράταξη του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία δεν βρίσκει καθόλου σύμφωνη την νεολαία μιας χώρας που βλέπει προς την Ευρώπη. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι υπάρχει και η βαθειά Τουρκία της Ανατολής, η οποία στηρίζει το ισλαμικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης

Άστεγος συμπολίτης μας πήρε το 2006 στεγαστικό δάνειο και αγόρασε σπίτι 100 τετραγωνικών μέτρων για να στεγάσει την οικογένειά του. Η τράπεζα του έδωσε όλα τα λεφτά και ως μπόνους ένα επισκευαστικό για να αγοράσει νέα έπιπλα. Τώρα δεν μπορεί να πληρώσει. Τι πρέπει να γίνει;

Καμιά φορά πιστεύουμε ότι αυτό που ζούμε θα υπάρχει για πάντα. Αντίληψη συντηρητική, που διαπερνά και διαποτίζει Δεξιά και Αριστερά, Αριστερά και Δεξιά.

Καλέ, τι σινεμά και θέατρο μου λες; Και τον Σουλεϊμάν στην τηλεόραση, να σου πω την αλήθεια μου, τον βαρέθηκα. Αμάν, πια, με τη Χουρέμ. Βέβαια, κρέμασαν τον Ιμπραήμ.

Οσοι ασχολούνται διεθνώς με την Τουρκία συμφωνούσαν τα τελευταία δύο χρόνια σε ένα και μόνο πράγμα: πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πάσχει από σύνδρομο μεγάλης αλαζονείας. Η συμπεριφορά του στη διεθνή σκηνή ήταν οριακή. Προσέβαλε ξένους ηγέτες, μιλούσε απαξιωτικά για μεγάλες δυνάμεις και γενικώς φερόταν με τρόπο σχεδόν παράξενο. Από μία άποψη είναι, βεβαίως, λογικό. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που πήρα συνέντευξη από τον κ. Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη και τα γραφεία του κόμματος στεγάζονταν σε μία εργατική πολυκατοικία. Οταν τον ξανασυνάντησα ως πρωθυπουργό στα κομματικά γραφεία πάλι για συνέντευξη, νόμιζα ότι είχα εισέλθει σε κάποιο υπερπολυτελές ξενοδοχείο.

Η αραβική άνοιξη που τελμάτωσε στην Αίγυπτο και αιματοκυλίστηκε στην Συρία φαίνεται ότι έβγαλε τελικά παραφυάδα στην Τουρκία, που επί δεκαετίες κάνει τραμπάλα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Ευρώπη και Μέση Ανατολή.

Τον Μάιο του 2010 πλησίασα σε απόσταση αναπνοής τον Ερντογάν. Ήμουν στη Σμύρνη για τους «Πρωταγωνιστές», όταν πληροφορήθηκα ότι στο γήπεδο μπάσκετ θα γίνει «Γιορτή νεολαίας» με ομιλητή τον Τούρκο Πρωθυπουργό. Η ατμόσφαιρα θύμιζε προεκλογική Ελλάδα του '90.

Δεν θυμάμαι τμήμα αναλύσεων ελληνικής τράπεζας να στιγματίζει την πολιτική αντιπαράθεση και να αναμειγνύεται σ’ αυτήν με τόση ευθύτητα, όπως έκθεση της Άλφα Bank την εβδομάδα που πέρασε. Τούτο συνέβαινε  ίσως γιατί το τραπεζικό σύστημα μαζί με μεγάλο μέρος της επιχειρηματικής κοινότητας, όντας κρατικοδίαιτο, κινούνταν με γνώμονα τις εκδουλεύσεις  από και προς τους πολιτικούς χωρίς να κρίνει δημοσία τις πράξεις τους.  Δεν έκρινε ινα μη «κριθεί»...

Με το που ξεκίνησαν οι ταραχές στην Τουρκία, υπήρξε αυτόματα μία προσπάθεια ταύτισης ενός μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης με τους εξεγερθέντες. Κυρίως στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκτούσες αυτόματα την εντύπωση ότι αν δεν έχει ξεκινήσει η παγκόσμια επανάσταση, τουλάχιστον έχει καταρρεύσει το καθεστώς Ερντογάν.