ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ζούμε σε μια απόλυτη παράνοια. Τόσο μεγάλη που μας έχουν λείψει οι κανονικοί άνθρωποι που έχουν κανονικές απόψεις και κανονικές ζωές.

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ήταν σύνθημα με το οποίο ο Ανδρέας έβαλε τέλος στη μετεμφυλιακή κυριαρχία της δεξιάς και του παρακράτους που αποτελούσε μεταπολεμικά κυρίαρχο πόλο εξουσίας.

Διαβάστε το άρθρο του οικονομολόγου και διδάκτορα του Παντείου Πανεπιστημίου, Γιώργου Κωνσταντινίδη, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ...

Πρόσφατα επισκέφθηκα γνωστό καζίνο μαζί με δύο φίλες, η μία εκ των οποίων δεν έχει αυτοκίνητο και μας ζητούσε να τη συνοδεύσουμε εκεί. Ο λόγος για τον οποίο ήθελε να πάει ήταν για να ξεχαστεί από τα προβλήματα της. Πώς; Ξοδεύοντας μόλις 800 ευρώ!!! Ποσό ασύλληπτο για το μυαλό μου και φαντάζομαι για το μυαλό πολλών άλλων που μετά βίας καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα.

Η εμφάνιση του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι μεγάλη επιτυχία γιατί ανοίγει το ζήτημα της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Μια γεύση για το πώς θα γίνει αυτή την πήραμε πριν λίγες μέρες με το δημοσίευμα του Bloomberg, για την 50ετή επιμήκυνση, τη μείωση του επιτοκίου κατά 0,50% και τα 13-15 δισ. ευρώ του επιπλέον δανεισμού.

Ένας ανύπαρκτος. Ή, μάλλον, ένας «ανελέητος, αφελής, υπερφίαλος, όχι και πολύ έξυπνος παπαράτσι», όπως τον περιγράφει ένας φίλος, που ζει μόνιμα στο Παρίσι. Κάποτε κέρδιζε πρωτοσέλιδα, ανοίγοντας και φωτογραφίζοντας τα σκουπίδια διασήμων. Και αυτός ο άνθρωπος έγινε ο παγκόσμιος ήρωας του ενός λεπτού.

Το εκστόμισε τις προάλλες ο αμήχανος υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης, ότι η κρίση μάς έκανε «περισσότερο Ελληνες, περισσότερο Ευρωπαίους, περισσότερο πολίτες του κόσμου». Κάτι έπρεπε να πει και αυτός ο καημένος, για να διασκεδάσει κάπως την αμηχανία του, αφού οι πολιτικοί οφείλουν πάντα να έχουν κάτι εύηχο να πουν όταν δεν έχουν τίποτε να πράξουν. Το γεγονός, πάντως, είναι ότι ώσπου να ανακοινωθεί προχθές η απόφαση της κυβέρνησης ότι οι ευρωεκλογές θα γίνουν με σταυρό προτίμησης, εμείς -συρόμενοι στην κατεύθυνση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ- ετοιμαζόμασταν να κάνουμε ευρωεκλογές ομφαλοσκόπησης: κάτι παρεμφερές με μια πανελλαδική δημοσκόπηση, για όσους από το εκλογικό σώμα δεν βαριόντουσαν.

Οι εξελίξεις, πιθανόν και  μέσα στο 2014, προοιωνίζονται τεκτονικές. Στις Ευρωεκλογές που έρχονται θα έχουμε την μεγαλύτερη στροφή της Ευρώπης στον ευρωσκεπτικισμό, όπως αυτός εκφράζεται από την αναβίωση ακροδεξιών και ακροαριστερών φαντασμάτων του ολοκληρωτισμού.

Θα περίμενε κανείς να ανοίξει η συζήτηση πάνω σε αυτά τα θέματα. Αλλά δεν συμβαίνει έτσι! Το ίδιο το "συνδικαλιστικό κίνημα" των αγροτών δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα τέτοια διάθεση. Η διεκδίκηση του "χειμερινού μεροκάματου" τους είναι περισσότερο αρεστή.

Μέσα από τις σελίδες της Αυγής, ο Γιώργος Κιμούλης έγραψε ένα άρθρο-νεκρολογία για τον σπουδαίο ηθοποιό Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, που πέθανε από ναρκωτικά την προηγουμενη εβδομάδα.

O εκ Πάτρας απένταρος... «τρισεκατομμυριούχος» Αρτέμιος Σώρρας είναι σίγουρα μια πολύ φαιδρή περίπτωση. Σε άλλες εποχές, όταν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, θα γελούσαν μαζί του μόνο όσοι είχαν την ατυχία να τον γνωρίσουν στο μικρόκοσμο του χωριού του, γράφει ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου και αποκαλύπτει ότι έχει και πολιτικούς στόχους.

Η Ελλάδα στάθηκε τυχερή σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της. Οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και αργότερα ο Ψυχρός Πόλεμος την έκαναν «περιζήτητη νύφη» και της εξασφάλισαν σημαντικά γεωπολιτικά και οικονομικά ανταλλάγματα. Για να το πούμε κυνικά, αν δεν υπήρχε η σοβιετική απειλή δεν θα υπήρχε και Σχέδιο Μάρσαλ, στο οποίο οφείλεται ένα σημαντικό μέρος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και ανάπτυξης της χώρας.

Τα βλέμματα είναι στραμμένα στο Μάιο. Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές. Ευρωεκλογές. Δύο χρόνια μετά από τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, για πρώτη φορά θα καταγραφεί στην κάλπη, πέρα από δημοσκοπήσεις, εκτιμήσεις και πολιτικές επιθυμίες, η πραγματική βούληση του λαού.

Διαβάστε το άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη στο protagon.gr

Κατάστημα στο Κολωνάκι είναι κλειστό εδώ και 2 χρόνια περίπου. Χωρίς διακόσμηση από την εποχή που έφυγε ο προηγούμενος ένοικος (κατάστημα με νυφικά), με δύο ράγες ρούχα, καμιά 20αριά κουτιά παπούτσια (αμετακίνητα για 2 χρόνια) και με μια ταμειακή μηχανή πάνω σε ένα υποτυπώδες γραφείο να μαζεύει σκόνη.

Υπάρχει μια χώρα, στην άκρη της Ευρώπης - κάποιοι θα σου πουν στην αρχή της - που πολλά στράβωσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα πούμε τώρα ποιος έφταιξε πιο πολύ αυτά τα έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά.

Από τα επεισόδια έξω από το γραφείο του Μ. Βαρβιτσιώτη, κρατάω την απειλή που εξαπέλυσε ένας άντρας της ΔΕΛΤΑ προς τον δημοσιογράφο Άγγελο Καλοδούκα: «Θα σε γ@μήσουμε, αν σηκώσεις τη φωτογραφική μηχανή».

Ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση βρίθουν από ανθρώπους που έχουν εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως βρίθουν από παιδιά του κομματικού σωλήνα, ανεπάγγελτα επαγγελματικά στελέχη και συνδικαλιστές που παρασιτούν στα κρατικά ταμεία.

Με αφορμή το βιβλίο του δημοσιογράφου & blogger, Jeff Jarvis «Τι θα έκανε η Google;» o Φίλιππος Ζάχαρης αναλύει...

Οι φόροι που μαζεύει το κράτος, και αναδιανείμει επιλεκτικά στους ευνοούμενούς του σε ετήσια βάση, πλησιάζουν τα 45 δισεκατομμύρια ευρώ, με άλλα 15 δισεκατομμύρια περίπου να συλλέγονται ως ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίες όμως δεν δημιουργούν συνταξιοδοτικό κεφάλαιο πουθενά για τους εισφέροντες (λείπουν πάνω από 10 δισ. ετησίως για τις συντάξεις άλλωστε).