ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Σε τσάρο της βόρειας Ελλάδας και σε ανερχόμενο παίκτη του ελληνικού τουρισμού εξελίσσεται ο ελληνικής καταγωγής Ρώσος επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, αναφέρει σε άρθρο του στο euro2day.gr ο κ. Υψηλάντης.

Οι γερμανικές εκλογές γεννούν τρία ερωτήματα. Οι απαντήσεις που θα δώσει η νέα κυβέρνηση στο Βερολίνο θα διαμορφώσουν τόσο τις τύχες των Γερμανών όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης.

Είπαμε. Ο Γερμανός είναι προβλέψιμος. Τόσο προβλέψιμος, που τελικά μπορεί να πετύχει και το απρόβλεπτο. Μια απόλυτη πλειοψηφία για την Άνγκελα Μέρκελ. Ο θρίαμβος της «μητερούλας» Μέρκελ ήταν τόσο προδιαγεγραμμένος, όσο και οι προετοιμασίες των δύο πρώτων κομμάτων έτσι ώστε να έχουν έτοιμο το σύμφωνο της συμβίωσής τους για την επόμενη τετραετία.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αποστροφή που αισθανόμαστε για το έγκλημα που στέρησε τον Παύλο Φύσσα από την οικογένεια και τους φίλους του προς τους οποίους απευθύνουμε τα συλλυπητήριά μας.

Τα χθεσινά μαντάτα ήταν δυσάρεστα: Μια παλιά, καλή μου φίλη, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, μου ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να παραιτηθεί και να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο, να γίνει ακόμα και νοικοκυρά, να κλειστεί μες στο σπίτι της και να ησυχάσει. Ένας φίλος και παρ' ολίγον συνεργάτης μου -ο κατά γενική ομολογία χαρισματικότερος σκηνοθέτης της γενιάς μας- με ενημέρωσε ότι από τον Σεπτέμβριο επιστρέφει στο Λονδίνο. «Για πόσο;» ρώτησα. «Μακάρι και για πάντα.» χαμογέλασε πικρά.

Ποιος χρηματοδοτεί την Χρυσή Αυγή και γιατί; Είναι απλό το ερώτημα κι ας μην κάνουν κάποιοι ότι δεν καταλαβαίνουν. Το κράτος έχει στην διάθεσή του τους μηχανισμούς και όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να απαντήσει με αξιοπιστία σε αυτό το ερώτημα. Έτσι ίσως μάθουμε ποιος πληρώνει τα μεροκάματα των μελών της οργάνωσης και τί επιδιώκουν.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό των προτροπών για «ομόθυμη καταδίκη» και «απομόνωση» του «ναζιστικού μορφώματος», αλλά και των κλισέ εκφράσεων «αποτροπιασμού» για τα τραγικά περιστατικά των τελευταίων ημερών. Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν τι εστί Χρυσή Αυγή, δεν χρειάζονται τους πολιτικούς μας να τους το υπενθυμίσουν. Κανένα όφελος δεν θα προκύψει, όσες φορές και να αποκαλέσουμε τους φασίστες με τ’ όνομά τους. Οι συμπολίτες μας τα ξέρουν όλα πολύ καλά, διότι η Χρυσή Αυγή ουδέποτε κρύφτηκε. Παρόλα αυτά, εκατοντάδες χιλιάδες εξ ημών ψήφισαν αυτό το κόμμα στις εκλογές του περασμένου Μαΐου και Ιουνίου και έκτοτε τα ποσοστά του διαρκώς αυξάνονται στις δημοσκοπήσεις.

Εάν κάποιος ίδρυε ένα κόμμα με επωνυμία «Κίνημα Ελλήνων Παιδόφιλων» ή με τον υπαινικτικό τίτλο «Λάτρεις Ομορφιάς Λάτρεις Ιδεώδους Τρυφερότητας Αγνότητας» -συντομογραφικά «Λ.Ο.Λ.Ι.Τ.Α»- η λειτουργία του θα γινόταν από τον νόμο ανεκτή; Εάν κάποιοι ενέτασσαν στους σκοπούς του κόμματός τους την επαναφορά της δουλείας, την καθιέρωση των ακρωτηριασμών ως ποινικής τιμωρίας ή της κλειτοριδεκτομής ως μέτρου που περιφρουρεί το ήθος των γυναικών, το κόμμα εκείνο θα εξασφάλιζε άδεια λειτουργίας; Εάν -για να γίνω λίγο πιο ρεαλιστής- η «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη» αποφάσιζε να συμμετάσχει με τον «πολιτικό βραχίονά της» στις εκλογές (ο οποίος δεν θα περιελάμβανε τους δολοφόνους του Παύλου Μπακογιάννη ή του Αλέξανδρου Αθανασιάδη), η Ελληνική Δημοκρατία θα όφειλε να της το επιτρέψει; 

Ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής τρομάζει τους Ευρωπαίους. Σε αντίθεση με τους Έλληνες που έχουμε πάρει διαζύγιο με την Ιστορία, εκείνοι που μάζευαν βελανίδια όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, έχουν μία τελείως διαφορετική αντίληψη για τον κίνδυνο του φασισμού. Οι Έλληνες δολοφονούμε την Δημοκρατία στην χώρα που έχει γεννηθεί. Η τάση μας προς την αυτοκαταστροφή δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια.

Η χθεσινή άγρια δολοφονία του δημοκράτη νέου στο Κερατσίνι είχε προαναγγελθεί εδώ και αρκετούς μήνες. Η Χρυσή Αυγή ενέχεται σε πράξεις μίσους εναντίον μεταναστών, ακόμη και σε δολοφονίες. Τώρα ήρθε η σειρά των Ελλήνων.

Δυστυχώς μετά από πολλά ευρωπαϊκά πακέτα και επενδύσεις πολλών δισ. (μιλώντας ακόμη και σε επίπεδα ευρώ) που κατάφερε να "πετάξει" στα "σκουπίδια" η Ελλάδα,  το νέο μοντέλο επιχειρηματικότητας που παρουσιάζει ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης στη χώρα είναι o κλάδος της ήπιας εστίασης και ειδικότερα τα σουβλατζίδικα.

Η κοινωνία καταρρέει από υπερφορολόγηση, επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν, άνεργοι και ελεύθεροι επαγγελματίες χωρίς αντικείμενο εργασίας αθροίζουν άνω των 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, περί τα 4 εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, ενώ ισάριθμοι δεν έχουν δικαίωμα στην δημόσια υγεία, που πληρώνεται κυρίως με τους φόρους της κοινωνίας, και είναι ανασφάλιστοι, αλλά το κράτος συνταξιοδοτεί μεταξύ άλλων, την παρθενία ή έστω την αγαμία...

Ποιος  το περίμενε  ότι  πλησιάζοντας στην εξουσία ο αριστερός ηγέτης ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα βρει ξεριζωμένα ακόμη και τα ραδίκια... σε μια Ελλάδα με πλοία σημαιών Λιβερίας... φουγάρα  βιομηχανιών  μόνο σε γελοιογραφίες... πολυεθνικές άφαντες... και Τράπεζες χωρίς ρευστό. Ας να μην εκτίθεται λοιπόν δείχνοντας κοινωνικοποιήσεις. Εκτός αν εννοεί τον  φούρνο της γειτονιάς του.

Στις γαλλικές Άλπεις επανήλθαν οι λύκοι. Για πολλές δεκαετίες ήταν άφαντοι. Οι κτηνοτρόφοι τους πυροβολούσαν ή τους δηλητηρίαζαν και κάποια στιγμή υπήρξε η εκτίμηση ότι ο γκρίζος λύκος αφανίστηκε. Οι Γάλλοι τότε απαγόρευσαν το «κυνήγι» του και το σκηνικό αντιστράφηκε. Οι γκρίζοι λύκοι στις νότιες γαλλικές Άλπεις τα πέντε τελευταία χρόνια σκότωσαν πάνω από 20.000 πρόβατα. Ένας βοσκός λοιπόν που έχασε εκατοντάδες πρόβατα, ξέσπασε στα γαλλικά ΜΜΕ, εναντίον των «οικολόγων των πόλεων» που υπερασπίζονται τους λύκους και την αρκούδα. «Και οι καρχαρίες απειλούνται με αφανισμό. Να απελευθερώσουμε λοιπόν καρχαρίες στη Μεσόγειο. Εμείς οι βοσκοί είμαστε όλοι σύμφωνοι, άλλωστε κανείς από εμάς δεν κολυμπά».

Η απόφαση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο δεν εξέπληξε. Είναι, μετά την 3Ε και τη ΦΑΓΕ, η τρίτη μεγάλη ελληνική βιομηχανία μεταποίησης, που γυρίζει την πλάτη της στην Ελλάδα, καθώς δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος του χρήματος, αλλά ούτε και να αντέξει τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες που επηρεάζουν τα κόστη της με ευθύνη της κυβέρνησης.

Η  ψήφος στους ναζιστές ή τους σταλινικούς ως μορφή τιμωρίας του εμπαιγμού που υπέστη κάποιος από το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης, μοιάζει με τον απατημένο σύζυγο που επιλέγει να τιμωρήσει την άπιστη κόβοντας το γεννητικό του όργανο.

Για να φτιάξεις τη μερακλίδικη την αστακομακαρονάδα, προϋποτίθεται ότι έχεις τον τρόπο για να μαγειρέψεις τον αστακό ή, καλύτερα, την «αστακουδιά», όπως ήταν το χαϊδευτικό του τερατώδους όψεως οστρακόδερμου εφόσον προοριζόταν για γαστριμαργική χρήση, κατά τη χρυσή εποχή των καραμπουζουκλήδων, τότε που το ΠΑΣΟΚ (πράσινο ή γαλάζιο, μικρή η διαφορά...) ήταν στην κυβέρνηση και «ο λαός στην εξουσία».

Αν και είμαστε στην αρχή του δρόμου, αρχίσαμε να μοιράζουμε πλεονάσματα  αγνοώντας τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονούνται αν στο τέλος του χρόνου αντί πλεονάσματος αναγκαστούμε να κόψουμε ακόμη και τις επικουρικές συντάξεις! Εξ άλλου, η Τράπεζα της Ελλάδος ταυτίζεται με τους σοφούς επιχειρηματίες που πρωτίστως ενδιαφέρονται για το τι υπάρχει στο ταμείο και όχι για τον ισολογισμό, αναφέρει ο  Π. Παπαδάτος σε άρθρο του στην Real.

Χαριτωμένη και –ομολογουμένως– με χιούμορ ήταν η απάντηση της «Αυγής» στον καλό συνάδελφο κ. Μπάμπη Παπαδημητρίου, περί της πιθανότητας «να σοβαρευτεί η Χρυσή Αυγή»: «Σοβαρή Χ.Α. είναι εκείνη όπου ο Μιχαλολιάκος βάζει βόμβα στο “Αττικόν”, όχι επειδή είναι φασίστας, αλλά επειδή δεν του άρεσε η ταινία... που λατρεύουν τον Χίτλερ μόνο και μόνο επειδή ήταν μεγάλος ζωγράφος...» (Γ. Ανανδρανιστάκης, «Κι εσύ λάμπεις, Μπάμπη μου», 13/9/2013).

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν η κοκκινοσκουφίτσα. Είχε την μονάκριβη γιαγιά της στο δάσος, την σκέφτηκε  και ξεκίνησε να την δει. Ήταν χαρούμενη που θα έβλεπε και τα τρία γουρουνάκια που ζούσαν λίγο παραπέρα. Στον δρόμο υπήρχαν όμορφα λουλούδια με ευωδιαστές μυρωδιές. Κι έκανε να κόψει ένα που ήταν το πιο όμορφο απ΄ όλα. Την ώρα που σχιζότανε ο μίσχος του, πετάχτηκε μπροστά της ο λύκος: "Όχι ρε γαμώτο το πλεόνασμα, όχι το πλεόνασμα".