ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Να δούμε κι επιτέλους να πούμε την αλήθεια: Για την Ελλάδα και τους Ελληνες, ο χρόνος έχει προ πολλού εξαντληθεί. Ο,τι απομένει και ό,τι αρθρώνεται από το πολιτικό σύστημα δεν είναι πλέον παρά παραπαίοντες λόγοι, ως εύγλωττοι καταθλιπτικοί δείκτες εγγενούς ανεπάρκειας ποικίλων «παραγόντων», οι οποίοι, αυτοπεριδινούμενοι, απλώς αναμηρυκάζουν εαυτούς. Επιτείνοντας τη σύγχυση, μοχλεύοντας πάθη, οξύνοντας διαγκωνισμούς κι επιλιπαίνοντας αποσαθρωτικά σύνδρομα. Διχαστικά, με ολεθρίως εμφυλιοπολεμικές δυναμικές. Προπαντός όμως ανίκανοι να επιχειρήσουν υπερβάσεις και να διαμορφώσουν νέες προοπτικές.

Μου έχει τύχει αρκετές φορές, ώστε να ξέρω πλέον ότι δεν είναι κάτι τυχαίο. Εχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου τους οποίους σταμάτησα να αναγνωρίζω από την ώρα που ενεπλάκησαν με την πολιτική. Είναι σαν κάτι να έπαθε ο εγκέφαλός τους, ο οποίος άρχισε να λειτουργεί πολύ διαφορετικά.

Τον παλιό καιρό οι μεταλλωρύχοι κουβαλούσαν μαζί στα έγκατα της γης ένα κλουβί μ’ ένα καναρίνι. Το καναρίνι επειδή ήταν ευαίσθητο στις μεταβολές του αέρα της στοάς προειδοποιούσε με τη ζωή του, για την παρουσία δηλητηριωδών αερίων.

«Ο τελευταίος παρακαλώ να κλείσει την πόρτα αλλά να ρίξει μια ματιά στην αίθουσα μπας και ξεχάστηκε ο κυρ Φώτης και μιλάει ακόμη». Τη μεγάλη κωμική παράδοση του έθνους ανέλαβε χθες να την υπηρετήσει η ΔΗΜΑΡ με τη σοβαροφάνεια που απαιτούν οι χειρισμοί περί το δημοψήφισμα για τη μικρή ΔΕΗ.

Του συρμού έχει γίνει τα τελευταία χρόνια η άποψη πως για την έξοδο από την κρίση θα πρέπει να «κόψουν» χρήμα οι κεντρικές τράπεζες, να αυξηθεί η ρευστότητα, να αλλάξει χέρια το φρεσκοτυπωμένο χαρτί και να κάνει τα γρανάζια της οικονομίας να γυρίσουν.

Στείλαμε στην ευρωβουλή έναν ποδοσφαιριστή, ένα μοντέλο και τρεις φασίστες. Μετατρέψαμε ολόκληρους δήμους σε αρένες νονών της νύχτας, υπακούοντας στις εντολές ποδοσφαιρικών ομάδων και της εκκλησίας.

Την δεκαετία που πέρασε και αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ελληνικής χρεοκοπίας, ο ΟΣΕ φόρτωσε το κρατικό χρέος με 10 δισ. ευρώ χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι Έλληνες είχαν άριστες σιδηροδρομικές υπηρεσίες. Τουναντίον, οι σιδηροδρομικές υπηρεσίες στην Ελλάδα συγκρίνονται με αφρικανικής χώρας.

Αν η ΔΕΗ επένδυε τα χρήματα που πληρώνει σε δικαιώματα ρύπων σε τεχνολογία απορρόφησης του CO2 με μικρο-οργανισμούς (algae) που το μετατρέπουν σε βιοντίζελ, πιθανόν θα μείωνε σημαντικά το κόστος της παραγωγής ηλεκτρισμού, δίνοντας τεράστια ανταγωνιστική ώθηση στην ελληνική βιομηχανία.

Δεν φτάνει, όπως φαίνεται, η κατάρα της νέας μετανάστευσης λόγω της μνημονιακής κατάρρευσης της χώρας. Δεν αρκεί δηλαδή το έγκλημα του κράτους εναντίον της νεολαίας και της ελληνικής οικονομίας, καθώς υποχρεώνει δεκάδες χιλιάδες μορφωμένους νέους με πανεπιστημιακά πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά να εγκαταλείπουν την Ελλάδα και να φεύγουν στη Γερμανία, την Ευρώπη, την Αμερική ή την Αυστραλία.

Αντιμέτωποι με την πληρωμή φόρων που αγγίζουν τα 10 δισ. ευρώ θα βρεθούν  οι φορολογούμενοι στο δεύτερο εξάμηνο του έτους. Ειδικότερα από αυτόν τον μήνα αρχίζουν να τρέχουν οι προθεσμίες πληρωμής για  τα εκκαθαριστικά των φετινών φορολογικών δηλώσεων, το χαράτσι του ενιαίου φόρου ακίνητων και τα τέλη κυκλοφορίας:

Το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα του 20ου αιώνα ήταν το ποιός πληρώνει τις χρηματιστηριακές φούσκες. Ο αδύναμος κρίκος ήταν για άλλη μια φορά το τραπεζικό σύστημα, καθώς τα κέρδη ανήκαν στους μετόχους και οι ζημίες στο κοινωνικό σύνολο. Στην αυγή του 21ου αιώνα επιχειρούν κάτι νέο: Επιμερισμό των ζημιών στους... καταθέτες! Σύντροφοι, η επιστροφή του πληθωρισμού είναι πιο κοντά απ΄ ό,τι πιστεύουμε. Είναι ο μόνος τρόπος να "καεί" η υπερβάλλουσα ρευστότητα και να σταματήσουν να παίζουν με τα νεύρα μας!

Η πιο έντιμα διατυπωμένη στήλη στις εφημερίδες, είναι οι Προαγγελίες Γάμων στα Κοινωνικά. «Ο τάδε, γεννηθείς εκεί και η τάδε, γεννηθείσα εκεί, πρόκειται να παντρευτούν. Ο γάμος θα γίνει εκεί». Τελεία. Ακόμα και το «πρόκειται να παντρευτούν» έχει απολυτότητα χειρουργικής ακρίβειας. Ξέρεις πόσα «ίσως;» ενυπάρχουν σε ένα «πρόκειται»; Ενώ στις Κηδείες των Κοινωνικών αρχίζουν οι μεταμφιέσεις. «Τον πολυαγαπημένο μας» που μπορεί να είναι και γρουσούζης, «τον λατρεμένο μας θείο» όζει καλή διαθήκη, «οι τεθλιμμένοι συγγενείς» που μπορεί να είναι και σφαγμένοι.

Όταν σκέφτομαι το καλοκαίρι μου έρχεται στο νου οι Τέσσερις Εποχές του Γιάννη Τσαρούχη, ένα λάδι έργο του 1969, που σήμερα ανήκει στη συλλογή του Κ. Δοξιάδη. Δίπλα στην Άνοιξη στέκεται ένας γεροδεμένος άντρας, ημίγυμνος, στεφανωμένος με κόκκινα λουλούδια, κρατάει στο αριστερό του χέρι στάχυα και δρεπάνι στο δεξί κι απεικονίζει το Θέρος.

Οι νεοφιλελεύθεροι είχαν πάντα ένα κόλλημα με τον συνδικαλισμό. Ισχυρίζονταν πως το συνδικαλιστικό κίνημα λειτουργούσε περίπου ως μονοπωλιακή δύναμη στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να προκαλεί στρεβλώσεις στην οικονομία επειδή -όπως έλεγαν- με τον τρόπο αυτόν "διατηρούνται οι μισθοί πάνω από το επίπεδο της αγοράς". Από αυτή τη θέση ορμώμενος ο Μίλτον Φρίντμαν, τρεις δεκαετίες πριν, ζητούσε επιτακτικά να περιοριστεί ο ρόλος των συνδικάτων, προκειμένου, όπως υποστήριζε, "όλες οι τιμές, περιλαμβανομένης και της εργασίας, να προσαρμοστούν, ώστε να εξισωθούν προσφορά και ζήτηση".

Η ΔΕΗ είναι κρατικό μονοπώλιο που χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς όλων των κομμάτων σαν εργαλείο διεκπεραίωσης των πελατειακών πολιτικών. Πολιτικοί και συνδικαλιστές έχουν στήσει ένα ιμάντα ικανοποίησης πελατειακών αιτημάτων και ιδιωτικών συμφερόντων συχνά με ιδιοτελή κίνητρα και κριτήρια.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αυτοκτονήσει η Κυβέρνηση Σαμαρά. Ο πρώτος είναι προφανής. Να παραδώσει απευθείας τα κλειδιά στον Αλέξη Τσίπρα. Ο δεύτερος είναι να κάνει Κυβερνητικό Εκπρόσωπο τη Σοφία Βούλτεψη. Αυτόν τον τρόπο ήδη τον βιώνει και τα αποτελέσματα είναι σουρεαλιστικά.

Η Ελλάδα έστω κατόπιν εορτής, το 2009-2010, θα μπορούσε να αποφύγει τα μνημόνια και την τρόικα. Αν η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή αντί να καταφύγει σε εκλογές εφάρμοζε ένα πρόγραμμα μείωσης των δαπανών και αναδιοργάνωσης του δημοσίου τομέα ή αν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΓΑΠ αντί αυταπατών και ψευδολογιών, έλεγε την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας και λάμβανε δραστικά μέτρα...

Το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Στα 2008 και νωρίτερα ο Γ. Παπανδρέου διαμαρτυρόταν με συνδικαλιστές του ΟΤΕ. “Κάτω τα χέρια από  τον ΟΤΕ  έλεγαν τα πανό.