ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η όποια αναπτυξιακή προσπάθεια στην Ελλάδα θα πρέπει να ενσωματώνει τα ευρύτερα δυνατά κοινωνικά στρώματα

Θέλω να δω τον Αργύρη Ντινόπουλο ως υπουργό Εσωτερικών, να συνεργάζεται με την Περιφερειάρχη Ρένα Δούρου. Θα είναι η αποθέωση του ήρεμου και εποικοδομητικού διαλόγου.

Εχω συγκρατήσει στη μνήμη μου τρεις διαφορετικές ιστορίες που μου έδειξαν με τον πλέον απτό τρόπο πόσο εύκολο, αλλά και πόσο επικίνδυνο είναι να παίζεις με τους θεσμούς για να βολέψεις κάποιους και να βολευτείς ο ίδιος.

Δυστυχώς το μήνυμα του ανασχηματισμού δεν είναι ενθαρρυντικό για τη σοβαρότητα με την οποία το πολιτικό προσωπικό της χώρας διαχειρίζεται τη χρεοκοπία αυτής.

Τι άλλαξε από τότε που οι μισοί Έλληνες «λιποθυμούσαν» για την Ελλάδα της «αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου; Τίποτε απολύτως. Όταν ο Κώστας Καραμανλής υποσχέθηκε «Ελλάδα με νέο κράτος» λιποθύμησαν από χαρά οι άλλοι μισοί. Και όταν ο Γιώργος Παπανδρέου «βρήκε λεφτά» έτρεξαν ξωπίσω του πάλι οι μισοί Έλληνες. Μας μένουν (το πολύ για ένα χρόνο) Σαμαράς - Βενιζέλος και στην ουρά ο Τσίπρας.

Διαβάζοντας τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης καταλαβαίνουμε ότι η βασική δουλειά αυτής της ομάδας είναι να πάει τη χώρα σε εκλογές. Ποιές μεταρρυθμίσεις και πράσινα άλογα, το ζητούμενο είναι να "διορθωθούν οι αδικίες". Είναι σαφές ότι ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να κοιτάξει προς τα δεξιά του. Αυτό το μήνυμα επέλεξε από τα τόσα που του έστειλαν οι ψηφοφόροι στις πρόσφατες εκλογές. Στις δύσκολες ώρες ο καθένας επιστρέφει σε μονοπάτια που γνωρίζει καλύτερα και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...

Ώστε επειδή ξέσπασε κρίση, κάπου 536.000 Νεοέλληνες, για να εκτονώσουν την οργή τους άρχισαν να ψηφίζουν μανιωδώς την Χρυσή Αυγή (ΧΑ). Γιατί είναι θυμωμένοι, μάς λένε κάποιοι ειδικοί πολιτικοί αναλυτές. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι αυτοί οι ψηφοφόροι είναι παραπλανημένοι και άρα δεν ξέρουν τί ψηφίζουν. Δυστυχώς για την Ελλάδα και την πορεία της στον πολύπλοκο σημερινό κόσμο –όπου τις πολιτικές ιδεολογίες υποκαθιστούν θρησκευτικοί και εθνικιστικοί φονταμενταλισμοί– η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη.

Τον Χάρη Θεοχάρη τον γνώριζα απο τη δουλειά. Προήλθε από την ομάδα που αναμόρφωσε την ΓΓΠΣ (Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων). Είναι ένας ανθρωπος που δουλεύει σκληρά, συστηματικά και η δουλειά του ήταν να κουνάει την απόχη. Τα υλικά και τους κανόνες τους όριζαν άλλοι. Η πιο δύσκολη δουλειά στη συλλογή φόρων είναι η διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Για παραδειγμα, η έκτακτη εισφορά των εφοπλιστών στην οποία οι ίδιοι συμφώνησαν, άργησε να εισπραχθεί -και δεν έχει εισπραχθεί ακόμα- όχι μόνο επειδή υπήρχαν τεχνικά προβλήματα. Ούτε η λίστα Λαγκάρντ άργησε να αξιοποιηθεί μόνο επειδή αδράνησαν οι υπηρεσίες. Αυτά τα ξέρουμε.

Δεν έχουν καν το δικαίωμα να ερμηνεύσουν και να διαχειριστούν την ήττα τους. Αυτό είναι το μεγάλο δράμα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, το δράμα το δικό μας δηλαδή. Η ερμηνεία για τις νίκες και τις ήττες πρέπει να ταυτίζεται με την ερμηνεία των δανειστών, με την ερμηνεία του ΔΝΤ, της Μέρκελ, του Σόιμπλε. Γι΄ αυτό τους έχουν εκεί οι δανειστές, γι' αυτό τους στηρίζουν με νύχια και με δόντια, για να λένε και να πράττουν τα πρέποντα.

Η κοινωνία προσπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέτω αυτή την εκτίμηση στη δοκιμασία του χρόνου, στη δοκιμασία των πραγμάτων και στη δημόσια κριτική.

Ένας στους δύο φορολογούμενους δεν πληρώνει τον φόρο ακινήτων. Ένας στους δύο περιμένει το κατασχετήριο της εφορίας για να εξαναγκαστεί να πληρώσει χρήματα που δεν έχει. Αυτή είναι η πετυχημένη πολιτική του Γιάννη Στουρνάρα! Η προοπτική της κατάρρευσης των εσόδων είναι ορατή. Ο κ. Στουρνάρας θα πρέπει να μείνει στην θέση του. Να μην τον αφήσουν να δραπετεύσει και να ζήσει τις συνέπειες της καινοτόμου φορολογικής πολιτικής αυτής της κυβέρνησης.

Η απειλή για την κυβέρνηση δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι συνέπειες της αδιέξοδης πολιτικής που εφαρμόζει η ίδια, καθώς δεν τολμά να διαρρήξει τις σχέσεις με το πελατειακό κράτος.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από το σοκ της οικονομικής κρίσης θα αποφασίζαμε να κάνουμε επανάσταση διαρθρωτικών αλλαγών, ώστε να οικοδομήσουμε ένα νέο, σύγχρονο κράτος. Και όμως, ακόμη και σήμερα που γράφω αυτό το άρθρο, το κράτος μας δεν είναι σε θέση να κάνει απογραφή των 500 περίπου ΝΠΙΔ που τα πλείστα εξ αυτών πίνουν κυριολεκτικά το αίμα των φορολογουμένων.

Το 'χουμε σχεδόν αποδεχθεί, παρότι δεν είναι αυτονόητο. Ευρωεκλογές που συζητούνται τα πάντα, εκτός από το τι Ευρώπη θέλουμε!