ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Εξ όσων βλέπω  (όσο βλέπω, λόγω μυωπίας...), οι εθνικές δυνάμεις συσπειρώνονται να δώσουν τη μάχη του φρέσκου γάλακτος στην ψηφοφορία στη Βουλή. Φαντάζει σαν αναπαράσταση της εθνεγερσίας (βλ.φωτογραφία).

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ αυτό – σίγουρα όχι σύντομα. Σήμερα πάντως ένα βιβλίο που θα έγραφε τα αληθινά συμβάντα του 21 θα καιγότανε στην πυρά και ένας καθηγητής που θα το δίδασκε, θα έχανε τη δουλειά του.

Μας είναι απαραίτητη μια επίγνωση του πολιτικού κατακερματισμού. Οχι πια ότι υπάρχει ούτε πια τι τον προκαλεί. Αυτό που τον στερεώνει οφείλουμε να κατανοήσουμε. Αυτό που του δίνει διάρκεια οφείλουμε να ενσωματώσουμε σε κάθε πολιτική προσέγγιση της εποχής που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι «φρέσκοι» υπερήμεροι οφειλέτες του δημοσίου ανήλθαν σε 2.500.000 και φυσικά δεν ανήκουν σε αυτούς που έχουν και δεν πληρώνουν, αλλά σε αυτούς που και φυλακή να μπουν, πάλι δεν πρόκειται να πληρώσουν. Έτσι το ελληνικό δημόσιο εισπράττει μόλις το 20% των επιβαλλομένων φόρων αν και προβαίνει σε κατασχέσεις ακινήτων και καταθέσεων. Παρ’ όλα αυτά, το νέο εκκαθαριστικό που θα στείλει η εφορία, θα περιλαμβάνει άλλους τέσσερις φόρους και φυσικά ο ΦΑΠ θα συνεχίσει να υπολογίζεται επί ανύπαρκτων αντικειμενικών αξιών! Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

"Όσοι βουλευτές ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την επιμήκυνση της διάρκειας του φρέσκου γάλακτος διαπράττουν επί της ουσίας ένα έγκλημα. Ένα έγκλημα σε βάρος της εγχώριας αγελαδοτροφίας, η οποία αποτελεί βασικό πυλώνα του πρωτογενούς τομέα της χώρας μας. Αν τελικά, ψηφιστεί η επιμήκυνση της ζωής του φρέσκου γάλακτος πολύ απλά τα παιδιά μας δεν θα ξαναπιούν φρέσκο γάλα."

Ενώ η ανεργία των νέων στην Ελλάδα βρίσκεται στα ύψη και η χώρα παρουσιάζει σοβαρότατο έλλειμμα εξωστρέφειας, κάποια καλά νέα ανοίγουν το παράθυρο της ελπίδας. Έτσι, πέρα από τα κομμωτήρια, τις καφετέριες και τα σουβλατζίδικα –που πάντα θα βρίσκονται στην κορυφή της ελληνικής νέας επιχειρηματικότητας– τα δύο τελευταία χρόνια εντυπωσιακή είναι και η ανάπτυξη των start-ups στο ελληνικό επιχειρηματικό τοπίο.

Ήταν Σεπτέμβριος του 1993 και η Ελλάδα μόλις είχε μπει σε προεκλογική περίοδο, μετά την πτώση της κυβέρνησης του κ.Κων.Μητσοτάκη και την προκήρυξη εκλογών για τις 10 Οκτωβρίου. Την εποχή εκείνη, η χώρα βίωνε μία απίστευτη κατάσταση δημαγωγίας, λαϊκισμού και πολιτικής αθλιότητας, η οποία σήμερα πληρώνεται με υψηλό κόστος.

Ενώ οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές είναι σε εξέλιξη, ακούστηκε πάλι, άλλη μία φωνή, κοντά σ’ εκείνες που είχαν ακουστεί στο παρελθόν, για κατάργηση τους, με το αιτιολογικό ότι αυτές «είναι κατάλοιπα της δικτατορίας του Μεταξά». Η νέα φωνή που ακούστηκε είναι από την διαπρεπή ιστορικό και βουλευτή Μαρία Ρεπούση, καθηγήτρια κάποιου ( δεν ενθυμούμαι) Πανεπιστημίου.

«Όσο συμπαθής και αν σάς είναι κάποιος υποψήφιος, όσο κι αν συμφωνείτε με τις απόψεις του και με το πνεύμα του όπως το ξετυλίγει από τα ΜΜΕ, πριν τον ψηφίσετε αναρωτηθείτε τα εξής: Θα μπαίνατε στο αυτοκίνητο που θα οδηγούσε για να σας πάει κάπου όχι με gps αλλά συμβουλευόμενος τον χάρτη;»

Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη φαίνεται να βρίσκει «κοίτη» στην ελληνική κοινωνία, παρά το γεγονός πως οι λαϊκιστές κυρίως το κατηγορούν για λαϊκισμό, οι αριστεροί για φιλελευθερισμό και οι φιλελεύθεροι σαν αριστερισμό.

Σπάνια τα θυμάμαι χωρίς ένα τσιγάρο, τα πρώτα τρία δάχτυλα του δεξιού χεριού κιτρινισμένα με τα χρόνια απ’ τον καπνό, σαν κοντόχοντρα κομμάτια κεχριμπάρι. Κι ούτε είχα πολλές ευκαιρίες να τα περιεργαστώ από κοντά, μιας κι όποτε βρισκόμουν πλάι του, τα χέρια του ήταν τυλιγμένα γύρω απ’ τους ώμους μου καθώς μ’ έσφιγγε στην αγκαλιά του, ή βυθισμένα στα ξανθά μαλλιά μου, χαιδεύοντάς με τρυφερά, με μια στοργή που νέος δεν είχε μάθει ακόμα να δίνει ούτε καν στον αγαπημένο του γιο, τον πατέρα μου.

Η σημερινή κρίση, Ελληνική και Ευρωπαϊκή ταυτόχρονα, στη σκληρή διάρκεια της, μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα βασικό ερώτημα: μπορούμε να ζητάμε χρήματα για κατανάλωση, δίχως να έχουμε ήδη προτείνει στην αγορά προϊόντα ελκυστικά και ανταγωνιστικά;

Έχω σοβαρές ενστάσεις σε δύο κορυφαία θέματα που περιέχονται στις «απαντήσεις στις πιο συχνές ερωτήσεις των 10 πρώτων ημερών», πάνω δηλαδή στις πρώτες γραπτές «θέσεις» που διατύπωσε το «Ποτάμι» και που αποτελούν κατ’ ουσία το «Κείμενο Αρχών» του.

Ο Σάκης Ρουβάς είναι ένα φωτογενές πολυεργαλείο. Μπορεί να έχει πατήσει τα σαράντα αλλά εξακολουθεί να πλασάρεται σαν ποπ είδωλο με θαυμάστριες αλαλάζουσες μαθήτριες. Βέβαια, η πρώτη φουρνιά των θαυμαστριών του, κάπου στο 1992 όταν εμφανίστηκε, κοντεύουν κι αυτές να κλείσουν τα σαράντα και θέλει κανείς να πιστεύει ότι τώρα πια θα έχουν στραφεί σε άλλου είδους ακούσματα.

«Έκπληκτος με την απόφασή σου να φτιάξεις κόμμα, περίμενα αρκετές μέρες προτού καταγράψω τις πρώτες σκέψεις για το εγχείρημά σου. Χρειάζονταν αυτές οι μέρες για να μπορέσω να διαχωρίσω τις σκέψεις αυτές από τις μνήμες και τα συναισθήματα που έχω συνδέσει με σένα – από εκείνη την συνέντευξη που μου είχες πρωτοπάρει για το πανεπιστήμιο (στην οποία σε «φόρτωσα» με την αγανάκτησή μου με αυτά που ζούσα), τα πρώτα βήματα στο protagon, τις περιπέτειες με την άγκυρα στην Αίγινα...

Ο τίτλος δεν είναι δική μας επιλογή. Τον επέλεξαν οι εργαζόμενοι μιας ιδιωτικής εταιρείας που αποφάσισαν να γράψουν επιστολή προς το Capital.gr και με την ελπίδα να την διαβάσει ο Πρωθυπουργός και να δώσει λύση. Οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Η εταιρεία τους, Αντώνη, κινδυνεύει να κλείσει. Όχι γιατί δεν πουλάει! Κάθε άλλο!  Αλλά διότι το οικονομικό σας επιτελείο δεν κάνει για να διευθύνει ούτε περίπτερο. Πόσο μάλλον τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας. Διάβασε την επιστολή Αντώνη! Κι ύστερα σκέψου τα χαμηλά ποσοστά σας στις δημοσκοπήσεις. Δεν είναι τυχαία...

Παλιό μουλάρι δε βγάζει καινούργια περπατησιά, λέει μια παλιά λαϊκή παροιμία. Κατ’ αυτήν την έννοια δεν θα έπρεπε να περιμένουμε πολύ διαφορετικά πράγματα από το πολιτικό μας σκηνικό από αυτά που μας έχουν συνηθίσει για δεκαετίες.