ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Φανταστική, εκπληκτική, πεντατόσιμη συνταγή!

Αυτές οι τελευταίες μέρες πριν τη γιορτή, είναι και οι ωραιότερες. Με μια σωστή οργάνωση, θα ετοιμάσετε το τραπέζι σας χωρίς άγχος και θα το χαρείτε. Ένα γιορτινό τραπέζι, όμως, μπορεί να στηθεί και μια μέρα πριν, μετά από απόφαση της τελευταίας στιγμής, που συνήθως καταλήγει σε ωραίες καταστάσεις...

Το καλύτερο κέρασμα είναι και το πιο απλό τελικώς. Σοκολάτα να ΄χει...

Ο χρόνος περνάει και δεν περιμένει κανέναν. Έτσι, μέχρι να καταλάβουμε πώς (και για πότε) πέρασε ο καιρός, να που ήρθαν και φέτος οι Γιορτές. Το κρύο γίνεται μέρα με τη μέρα πιο τσουχτερό, μας δίνει όμως ακόμα περισσότερες αφορμές για να μαζευτούμε και να περάσουμε τις χαρούμενες αυτές ημέρες με την οικογένεια και τους φίλους μας.

Πριν από 17 χρόνια το εστιατόριο Γεύσεις με Ονομασία Προελεύσεως συνέδεσε για πρώτη φορά στα ελληνικά γαστρονομικά δεδομένα τις τοπικές πρώτες ύλες ανώτερης ποιότητας με τη σύγχρονη δημιουργική κουζίνα.

Ενα πιάτο ξεχωριστό που θα αποζημειώσει και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο!!!!

Με κατευθείαν διαβατήριο από τη Μέση Ανατολή, το κεμπάπ δεν είναι ένα απλό μπιφτέκι αλλά η γεύση της μνήμης, μια παλιά ιστορία με μπαχαρικά και εικόνες από παζάρια της Ανατολής και -όχι!- αρνούμαι να το φάω light όπως μου το σύστησαν σε μια μοντέρνα σουβλακερί. Γιατί η Λωξάντρα χωρίς τα κιλά της δεν είναι παρά ένα σκιάχτρο χωρίς το παραμύθι.

Μικρά και «θαυματουργά», δίνουν την αίσθηση κυκλαδίτικου νησιού και σφύζουν από ζωντάνια. Τα μπαράκια της Νέας Ερυθραίας «γράφουν» τη δική τους ιστορία, επαναπροσδιορίζοντας τους κανόνες της νυχτερινής διασκέδασης. «Εκτοπίζουν» από το χάρτη διαχρονικά στέκια και ως σημαντικός πόλος έλξης «κονταροχτυπιούνται» με το Γκάζι για την πρωτοκαθεδρία.

Οι τσικουδιές και τα ρακόμελα ρέουν άφθονα, οι πρώτες νότες της λύρας που ακούγονται –από τα ηχεία ή ζωντανά– ανεβάζουν το κέφι στη στιγμή και τα πρώτα μεζεδάκια μας κάνουν να ορκιζόμαστε ότι δεν υπάρχει καλύτερη κουζίνα στον κόσμο από την κρητική. Κάπως έτσι, τα τελευταία χρόνια οι Αθηναίοι έμαθαν να τρώνε τους χοχλιούς μπουμπουριστούς, να ξεχωρίζουν το αντικριστό από το οφτό αρνάκι και να τρώνε τον ντάκο με ξινομυζήθρα και όχι φέτα. Ιδού οι –κατά τη γνώμη μας– καλύτεροι εκπρόσωποι μιας κουζίνας που, μακράν του να αποτελεί μια ακόμη μόδα, ήρθε για να μείνει.

Η πιο μάταιη, ίσως, γαστρονομική ερώτηση, είναι το «ξέρεις να μου πεις πού να πάω για καλή πίτσα;». Καθότι ο καθένας, την καλή πίτσα την εννοεί εντελώς διαφορετικά, άλλος λεπτή και τραγανή, άλλος παχουλή και ψωμένια, άλλος φινετσάτη των δυό-τριών υλικών, άλλος με γέμιση της Παναγιάς τα μάτια, άσε που μερικοί θεωρούν ακόμη πίτσα το κατασκεύασμα των 70s ντελιβεράδικων, με τα τριανταεπτά κίτρινα τυριά και όλο το ψυγείο των αλλαντικών στην επιφάνεια - με άλλα λόγια, την πίτσα όπως λανθασμένα τη μάθαμε ιταλική τότε που η πίτσα πρωτοήρθε στη χώρα μας, κάπου μαζί με την Coca Cola, στη δεκαετία του ’70. Από πέρσι, η πίτσα ξαναέγινε trend, φτηνή-γαρ-και για όλα τα γούστα, καλόβολη και ευπρόσδεκτη όλες τις ώρες, υδατάνθρακας της παρηγοριάς, όπως ακριβώς τον χρειάζονται οι δύσκολες ώρες.